door Janneke Nijboer | 1 mei 2020 | Blog, Gedichten
Zodra april voorbij is, voel ik de dagen zwaarder worden. Bomen, struiken, staan vol in bloei, de berm weert zich kranig in geel en wit. Nog net te koud voor met-zonder-jas, terwijl de diepe schaduw van 4 mei al over mij heen valt. In de vroege ochtend op de eerste...
door Janneke Nijboer | 23 januari 2020 | Gedichten
Niet van mij is de aarde, geen homp klei, of geestgrond, zelfs een eenzame zandkorrel niet. Niet van mij is de aarde, geen mens, dier, plant of boom, zelfs mijn huisdier is niet van mij. Niet van mij is de aarde, geen levende ziel behoort me toe, zelfs mijn geliefde...
door Janneke Nijboer | 17 december 2019 | Gedichten
Toen Jij mij weefde, God, in de schoot van mijn moeder, toen Jij mij riep, om samen schering en inslag te worden, lukte het Jou om Jouw Naam oersterk als een ragfijne gouden draad door mij heen te weven. In kluwens van onrust en angst brak het als een zijden draadje,...
door Janneke Nijboer | 5 juni 2019 | Gedichten
Vanaf het eerste begin; het waaien van de geest, de chaos als beginpunt van schepping, de leegte als beginpunt van ontstaan, de stilte als beginpunt van spreken. Dan gebeurt het in lispelend ruisen, in stevige woorden: Tot hier en niet verder! Licht! Donker! Dag!...
door Janneke Nijboer | 12 augustus 2018 | Gedichten
Waanzin als landschap van scheefgetrokken stenen, Waar ben Jij te vinden, God? Zij maken selfies, poseren bovenop de resten van de vernietiging. Zij zijn mens, zoals wie vermoord werden, talloze geteld, zij hebben geen idee. Stuitend, verfoeilijk is het kwaad met...
