Vandaag lees ik in de Trouw* een pleidooi voor frivoliteit. De associatie van de artikelschrijver, dat het doet denken aan frivolité, deel ik. De afgelopen anderhalf jaar heb ik allerlei bandjes en lintjes toegevoegd aan mijn beginnende verzameling. Als leerling hoedenmaker ben ik gespitst op allerlei glimmertjes, veertjes en geweven bandjes, die als versiering op een hoed kunnen worden gebruikt. Gisteren heb ik zelfs nog een hoedenspeld gemaakt en dat is niet anders dan het zoeken naar een toepassing van een interessante mix van materialen om de speld gaandeweg mee vorm te geven.
Wegvallen
“Aan het eind van de val, wacht slechts de frivoliteit”, heb ik na het lezen van het artikel in Trouw opgeschreven. Nu ik een revalidatietraject ben begonnen en ik opnieuw ga nadenken over mijn kernwaarden, fleur ik op bij dit woord: frivoliteit.
De afgelopen jaren heb ik steeds iets zien weg vallen in lichamelijke mogelijkheden en daardoor uiteindelijk ook het wegvallen van een werkkring. Nee, mijn roeping is niet van me weggegaan, alleen de vaste vormgeving hiervan, in mijn werk als predikant.
Overhouden
De vraag is dan: Wat houd ik over als de gebaande paden voor mij zijn afgesloten. Of gaat het niet om wat ik overhoud, maar om wat er aan nieuws is begonnen? Het met mijn handen maken van couture hoeden, de aandacht voor het uiterlijk, het volgen van modetrends, hebben inderdaad iets frivools.
Dat het ontdekken van het hoedenvak** juist iets is, dat niet direct met het essentiële van het leven wordt geassocieerd, maakt me blij. Frivoliteit speelt zich af aan de rand van het leven, of beter nog in de kantlijn. Nu ik de hoofdbaan niet meer kan gebruiken, ben ik door de omstandigheden genoodzaakt om de berm te herontdekken als een verwaarloosde speelplek. Misschien is de berm niet langer meer die kortstondige afleiding en vluchtheuvel voor me, maar de plek waar ik in alle rust kan vertoeven.
* Is de moderne mens té frivool, of juist niet frivool genoeg? Tanny Dobbelaar,Trouw, 15 april 2025. Het besproken boek is: Frivoliteit. Waarom we niet altijd ernstig kunnen zijn. Peter Venmans, Atlas Contact.
** Kijk voor meer info op de website van Berry Rutjes: https://www.berryrutjes.com/
Dank je wel lieverd. Zoooo fijn dat je er dan ook aan denkt om deze woorden te delen. Ik hou van je beeld van verblijven in de berm. Het komt dicht bij mijn beleving van kijken op de vierkante meter. Over het algemeen is de berm ( in ongemaaide schoonhied ) een enorme bron van schoonheid , afwisseling , verwondering en plezier, waar zelfs het langsrazende verkeer bij past. Het is mooi om aan de kant van de weg, veilig in de berm, nog steeds zicht op die drukte te hebben. Maar nu heb je de keuze om er naar te kijken, om op momenten dan het rustig is en kan een stukje over die weg te gaan, of over te steken zodat je de berm aan de andere kant kunt bewonderen, of om al levend in die berm te mijmeren over het mooie van die weg, zonder te verdrinken in missen en verdriet omdat je toeschouwer bent geworden ipv deelnemer. Je hebt de schoonheid en nieuwe hulpmiddelen om je heen en tegen je aan als tegen hang. En wat weer bijzonder dat ik vandaag jou melding van een nieuwe blo onder ogen krijg. Ik ben net terug in mijn eigen bed thuis na een narcosebehandeling bij de tandarts. Verdovingen zijn uitgewerkt, dus volop begonnen aan het “zooitje” extra en sterke pijnstilling dat ik meegekregen heb. Bijwerkingen van narcose etc zijn nog lange niet uitgewerkt, en zullen nog voor een aantal heel vervelende dagen gaan zorgen met ws geen extra drukte met de paasdagen, of mogelijkheden om de diensten in deze stille week te beluisteren of te bekijken. Hoe heerlijk is het om daar als tegenhanger jouw frivolitiet in de berm als tegenhanger te lezen. Dank je wel lieverd, en van harte gezegende Paasdagen… Want ongeacht de staat van leven van het moment: die zekerheid blijft als een stralend licht en zekerheid schijnen. <3 xxx