door Janneke Nijboer | 31 oktober 2022 | Gedichten
Ik dwarrel en daal, – keer om, keer om – als een ingedroogd okerkleurig blad. Alleen de wind vraagt zich nog af hoe mij te bewegen niet toe te geven aan de zwaartekracht. Mij rest slechts overgave aan deze trage afdaling waar de zwarte grond op mij...
door Janneke Nijboer | 20 oktober 2022 | Blog
Een van de merkwaardige fenomenen tijdens deze ziekteperiode is dat ik vakantie moet opnemen. Hoe kan ik vakantie nemen van een periode waarin ik niet werk en waarvan ik zeker weet dat ik mijn mankementen ongewild met me mee zal slepen? Toch zette het me aan om iets...
door Janneke Nijboer | 19 oktober 2022 | Gedichten
Ik weet niet goed hoe ik het zeggen moet, of met welke naam, ik Jou noemen zal. Als op een onrustige zee dobbert mijn ziel. Keer op keer word ik ondergedompeld in het chaotische water van mijn troebele gedachten. Ik weet niet goed hoe ik het zeggen moet, of met welke...
door Janneke Nijboer | 17 oktober 2022 | Gedichten
Zou het daarom gaan? Het verschil te weten tussen goed en kwaad. Dat dit te doorgronden, je geloven doet, dat God bestaat? Of is het niet dit besef, maar veel meer het doen, de sporen die je achterlaat, die het vertrouwen geeft; ‘Zie je wel: er is een God!’ Of mag het...
door Janneke Nijboer | 14 oktober 2022 | Gedichten
Tijd als gedroogde appels taai, kauw ik de minuten weg met ingeperkte gebaren door mijn in stijfheid gevangen lijf. Niet langer strek ik me uit in verlangen en verzin listen om de tijd te rekken naar het lonkende als dan, geen wijkende horizonten, (het huis met zijn...
