door Janneke Nijboer | 31 januari 2020 | Blog
Iedere keer wordt het huis waar ik opgroeide leger en leger. Er is eigenlijk al niets meer, sinds zij er niet meer wonen. De ziel is uit het huis. Nu zijn ze ieder apart, mijn vader en mijn moeder. Ja, gelukkig nog wel onder één dak van het WoonZorgCentrum. Samen gaat...
door Janneke Nijboer | 26 januari 2020 | Gedichten
De regen is gestopt, als voortijdig ingehouden snikken, maar het seizoen is nog niet voorbij. Wat wil deze pauze zeggen? De stilte na de storm, of zijn de tranen stevig toegestopt, onder de zachte wollen deken en het krakende schone laken, zoals alleen oma’s dat...
door Janneke Nijboer | 23 januari 2020 | Gedichten
Niet van mij is de aarde, geen homp klei, of geestgrond, zelfs een eenzame zandkorrel niet. Niet van mij is de aarde, geen mens, dier, plant of boom, zelfs mijn huisdier is niet van mij. Niet van mij is de aarde, geen levende ziel behoort me toe, zelfs mijn geliefde...
door Janneke Nijboer | 19 januari 2020 | Gedichten
Toen ik vanmorgen onderweg een heel voorzichtige regenboog ontdekte, en aan de andere kant de opgaande zon – fel en helder- zag, dacht ik, als ik nu mijn tranen eens door het licht van Gods ogen zou laten beschijnen, zou er dan een regenboog in mij...
door Janneke Nijboer | 8 januari 2020 | Gedichten
Geef mij maar mist, van die dikke, om in te verdwijnen en niets meer te zien van de wereld om me heen. Geef mij maar mist, van die zachte, die heel voorzichtig nauwelijks aanraakt. Geef mij maar mist, van die stille, om geruisloos te ontkomen naar de vaste wal. Geef...
