door Janneke Nijboer | 5 juni 2019 | Gedichten
Vanaf het eerste begin; het waaien van de geest, de chaos als beginpunt van schepping, de leegte als beginpunt van ontstaan, de stilte als beginpunt van spreken. Dan gebeurt het in lispelend ruisen, in stevige woorden: Tot hier en niet verder! Licht! Donker! Dag!...
door Janneke Nijboer | 12 augustus 2018 | Gedichten
Waanzin als landschap van scheefgetrokken stenen, Waar ben Jij te vinden, God? Zij maken selfies, poseren bovenop de resten van de vernietiging. Zij zijn mens, zoals wie vermoord werden, talloze geteld, zij hebben geen idee. Stuitend, verfoeilijk is het kwaad met...
door Janneke Nijboer | 20 mei 2018 | Blog
De schuilplek uit mijn jeugd is dood. Vandaag zag ik het opeens, toen ik met mijn vader naar het park toe reed. Hij werd geduwd in een rolstoel, omdat in zijn hoofd steeds meer weggetjes verstoord raken en hem doen slingeren van vroeger naar nu, van werkelijkheid naar...
door Janneke Nijboer | 28 maart 2018 | Blog
Ze was al een tijdje aan het weggaan. Waarschijnlijk wist zij het eerder dan ik, maar of ze het ook echt in de gaten had, zou ik niet kunnen zeggen. Ergens op een moment in de tijd was het begonnen. De zaken in haar brein waren gaan verhuizen naar andere kamers,...
door Janneke Nijboer | 13 maart 2018 | Blog, Gedichten
Vanmorgen schonk de zee mij een kruikje voor mijn tranen. Uit de grote diepte vol van het natte zout gaf ze me een schelp, zo groot dat ik er net mijn hand omheen kan vouwen. Uit ervaring wist ze dat er al heel wat van mijn tranen in haar stroom waren samen gevloeid....
