door Janneke Nijboer | 23 januari 2021 | Gedichten
Mocht ik zien, mocht ik voelen, mocht ik ruiken, mocht ik weten, mocht ik ook maar een spoortje, een streepje, een flauwe afglans – of nog minder – van Jouw verschijnen opvangen in mijn ooghoek. Hoe diep zou Jouw troost in mij afdalen, hoe hoog zou ik Jouw...
door Janneke Nijboer | 27 november 2020 | Gedichten
Op het moment van de waarheid roep ik Jou op, als mijn getuige, Jij, mijn eerste en mijn laatste, niemand anders dan Jij. Gehuld in het licht van Jouw aanwezigheid, laat Jij Je zien – onbenaderbaar – voluit. Jij staat voor mij in, zodat ik sterk en veilig...
door Janneke Nijboer | 10 juni 2020 | Gedichten
Nu ik weer kleuren zie en contouren maar nog steeds die diepe schaduw, die elk beeld verwart, hoop ik iets van de omtrek te zien, van wat je kunt noemen: Jouw vrede. Niet om te sussen, dat wat is, of tot kalmte te brengen wat stormt in mij. Niet om te voorkomen, dat...
door Janneke Nijboer | 23 januari 2020 | Gedichten
Niet van mij is de aarde, geen homp klei, of geestgrond, zelfs een eenzame zandkorrel niet. Niet van mij is de aarde, geen mens, dier, plant of boom, zelfs mijn huisdier is niet van mij. Niet van mij is de aarde, geen levende ziel behoort me toe, zelfs mijn geliefde...
door Janneke Nijboer | 31 januari 2019 | Gedichten
Waar ik ook kijk om mij heen, zie ik de wereld van mensen. Wegen en huizen, polders en dijken, fabrieken, kantoren, hoekig en groot. Ergens daartussen, een spoor van de Schepper, Vol macht is Jouw kwetsbare naam. De populier reikt biddend omhoog, de berm bloeit zomers...
