In het blog Gehavende mantel schreef ik dat ik aan het wachten was op de procedure van keuring door de UWV. Inmiddels heb ik dat achter de rug en heb ik als uitslag gekregen dat ik recht heb op een WIA-uitkering omdat ik 80% tot 100% ben afgekeurd. Deze keuringsuitslag staat diametraal tegenover de keuringsuitslag die ik vanwege mijn predikantschap onderging. Het UWVrapport is nu samen met een aanvraag tot herkeuring bij de predikantenverzekering ingediend…

Ondertussen heb ik zondag 6 oktober een afscheidspreek gehouden, omdat ik ben losgemaakt van de Protestantse Gemeente ’t Trefpunt in Bennebroek. De tekst deel ik hieronder voor wie het wil lezen. Mocht je de hele kerkdienst terug willen zien dan kan dat via deze link: https://www.youtube.com/watch?v=9oF8e3fjc60
Vanaf minuut 17 begint de dienst, vanaf minuut 35 begint de preek.
De preek is gemaakt bij de Bijbellezing Marcus 2:1 -12 en ik denk dat het uiteindelijk gaat over:

MENS ZIJN

Gewoon maar opstaan en rondlopen.
Aan de dag beginnen, zonder een graai naar de dagelijkse pillen,
maar gewoon opstaan en gedachteloos een douche nemen, aankleden, ontbijten, wandelen;
en dan lekker aan het werk!
Agenda open, vol met afspraken en todo-lijstjes, voor de ochtend, de middag en de avond, met hier en daar iets bijzonders in het vooruitzicht.
Gewoon maar doen, zonder al dat gedoe van dit lichaam.

Verlangen
De eerste periode dat ik niet meer kon werken, was dat vaak mijn verlangen:
Stel dat morgen als ik opsta er geen pijn meer is, geen stijfheid, geen vermoeidheid…, dan kon ik, dan kon ik…
Ik leerde er mee omgaan, om dit verlangen te laten doven, met mijn tranen als bluswater.
Mijn kinderen, mijn man…ze weten er alles van.
En Goddank zijn er meer mensen die dit hebben gezien, of tenminste begrijpen hoe het werkt, zo’n haperend lijf als grens van kolkende wilswensen.

Chronisch ziek
Ik heb geen idee hoe de gedachten van de verlamde mens is geweest, die in dit evangelieverhaal genoemd wordt, of hoe lang hij al zijn rustbed als plek had.
Als chronisch zieke, heeft hij vast gemerkt dat zijn wereld kleiner werd.
Zoals dit nog steeds de ervaring is van mensen die lang ziek zijn.
Je houdt op een dag maar weinig tijd over.
Veel tijd gaat op aan rusten, dokters bezoeken, bloedprikken, wachten.
Met de karige energie, die dan overblijft, kun je geen grootse dingen doen.
Ook ik heb gemerkt dat mijn wereld kleiner is geworden en goede tijd schaars.
Veel tijd heb ik nodig bijvoorbeeld om te vier keer per dag te rusten Dan is er weinig tijd over voor iets extra’s zoals bezoek. Er zijn is al een hele opgaaf.
Ik vind het daarom heel mooi om in het evangelie te horen dat er op zijn minst 4 mensen zijn, die de verlamde mens dragen.

Vrienden
In kinderbijbels en andere navertellingen worden deze mensen vrienden genoemd.
Want wie anders, dan echte vrienden dragen je?
Zo is het toch?
Een echte vriendin, vriend, draagt je in tijden van tegenslag…
ook als die tijd al heel lang duurt,
ook als je niet meer je oude enthousiaste en opgeruimde zelf bent.
In dit verhaal zijn het maar liefst vier mensen die zich over deze mens ontfermen.
Als je dit goed tot je door laat dringen, dan is dat best veel.
Uit praktisch oogpunt is het ,denk ik, ook wel het meest gemakkelijk geweest, om met zijn 4-en te zijn, om in staat te zijn de verlamde te dragen en uiteindelijk door het dak naar beneden te laten zakken.
Dit viertal brengt me ook nog op een andere gedachte.
Ik zie ze voor mij, ieder aan een ander punt van het matras, ieder vanuit zijn eigen windrichting gekomen,
alsof de hele wereld in die vier mannen aanwezig is.
En zij dragen de gebroken en verlamde mens om hem bij Jezus te brengen.
Er is dat geloof in hen, dat hen in beweging brengt, dat hen aanvuurt: al moeten ze door ruiten en glazen, al moet het dak eraf, deze gehavende op zijn ligbed, hoort bij Hem, die daar midden in dat huis is.
Bij Hem, die later de gebrokene onder de gebrokenen zal zijn, de gekruisigde onder de kruisdragers.

Belemmeringen
Zoals vaker in het evangelie naar Marcus wordt verteld, zijn er belemmeringen voor mensen, die dichtbij Jezus willen komen,
Denk maar aan het verhaal van Jaïrus en zijn dochter.
Ook daar is een menigte van mensen die zich om Jezus heendringt en waardoor er kostbare tijd verloren gaat.
Hier is er die menigte van mensen in een huis.
Er zijn zoveel mensen aanwezig ,dat zelfs de deuropening helemaal gevuld is.

Het is een herkenbaar beeld van ruggen die naar je afgewend staan, ruggen van mensen die niets zien, van wat achter hen gebeurd.
Ruggen van mensen, die het heel goed hebben met elkaar en met alles wat binnen hun eigen kring gebeurt.
Weigerachtige ruggen, zijn het, die het vertikken zich om te draaien, naar de vreemdeling, de ander die buiten de kring staat.
Hoe vaak gebeurt het niet, in het dagelijks leven, dat we bijna gedachteloos onze rug gekeerd hebben naar iemand…
Of ben jij het zelf, die het merkt, dat er een rug naar jou toegekeerd wordt.
Die ruggen…
Hoe ernstig is het nu in ons land, dat met vliegende spoed in zogenaamde noodwetten gevat moet worden, dat wij met onze ruggen naar onze grenzen staan.
Dat het kabinet dit wil legitimeren, de doofheid voor mensen op de vlucht, de blindheid voor mensen die ijverig het rotwerk doen in te koele slachterijen, te hete kassen en verblijven in te krappe kamers.
De ruggen in het huis zien de mannen en de verlamde niet.
Ze zijn gevoelloos voor de vriendelijke tikken op hun rug en horen hun vraag om ruimte te maken niet.
Maar de dragers geven niet op…

Dragers
Die dragers, zoals u als gemeente voor mij bent, mij hebt gedragen hebt en draagt: door een kaart te sturen, of een appje en met regelmaat een telefoontje of bezoek brengt.
Nu al ruim twee en een half jaar draagt u mij in uw gedachten, in uw gebeden en brengt mij op die manier bij Jezus. Zo ervaar ik dat.

Mens zijn
Het helpt mij mens te blijven en te ervaren dat ik meer ben, dan mijn pijnlijke lichaam, want bij Jezus wordt ik aangesproken op mijn hele mens zijn, vertelt ook dit verhaal.
Dat is te merken aan hoe Jezus met de verlamde mens omgaat en wat hij zegt.
Ja, dat van die zonden, die vergeven worden.
De hele mens zien, dat is meer zien dan het lichaam in zijn schoonheid, of lijden alleen.
Jezus spreekt de verlamde allereerst aan op wat ons mens maakt, wat ons met elkaar verbindt.
Dat met alle goede bedoelingen, we het toch niet redden, om een perfect mens te zijn.
Deze verlamde mens is net als iedereen. Iemand met nukken en onvermogen altijd en iedereen recht te doen.
Ja, vast ook al die mensen die goed voor hem zijn, die van hem houden, die voor hem zorgen, die hem dragen, hebben hem zo meegemaakt.
En deze mens heeft net zo goed als anderen het verlangen, om te merken dat je meer bent dan een lichaam, dat niet meer kan, en dat er stromend water is voor de ziel die dorst heeft.

Dat Jezus deze mens zijn zonden vergeeft, is een passende reactie, omdat de verlamde hierin bevestigd wordt dat hij mens is, als iedereen om hem heen.
Alsof Jezus zegt: Welkom bij de mensen!
Geen vleierij, geen medelijden, maar erkenning van het menselijk tekort, dat is wat Jezus hier doet.
Dat is heilzaam, omdat deze verlamde niet boven verwachting goed heeft gepresteerd, maar naar verwachting dezelfde is als jij, en u en ik.

Een plek waar dat gebeurt, is voor mij iets kerk-achtigs, iets heiligs.
Die plekken bewijzen zich niet met een torenspits, maar doen zich overal voor, hier binnen de muren van de kerk en daar buiten de muren.
Mijn kleiner geworden wereld heeft me niet persé minder kerk gebracht, dankzij al die dragers uit alle windhoeken.

…en ook jij, die dit leest bent daar één van.