Ze vinden van alles van me, dat ik ruig ben en snel agressief, dat ik lomp en gehard ben. De mensen ontlopen me liever om wie ik ben, en omdat ik natuurlijk ook nogal scherp ruik. Daar doe je niets aan, als je dagelijks tussen de dieren leeft. Ik houd van wat ik doe. Bijna altijd ben ik buiten en ben alert op gevaar. Vaak werk ik alleen, maar ’s avonds proberen mijn collega’s en ik elkaar te vinden, om het vuur in de nacht brandende te houden en natuurlijk om verhalen te delen.
Als mensen hun neus voor me ophalen, dan denk ik altijd aan mijn vakgenoot David van eeuwen geleden. Later werd hij koning, de meest beroemde van Israël. En dan ook nog dit, als zelfs de Eeuwige zich er niet voor schaamt herder te zijn, wat kan mij het dan schelen wat de mensen over me denken.

De herder is me vertrouwd. Al van jongs af aan gaat dit beeld van de Eeuwige met me mee. Steeds weer duikt hij op, op de slingerpaden van mijn leven. Hij doolt in mijn zielenhuis en maakt zichzelf soms onvindbaar. Dan moet ik wachten in het donker, want hij komt terug. Dat is beloofd aan mijn oma’s en opa’s aan mijn vader en moeder. Dan zal de herder ook wel bij mij terugkomen, heb ik ooit gedacht. Daaraan klamp ik me nog steeds vast.
Ik vind het wel wat zo’n beeld van God: God als herder, een figuur, die eigenlijk nergens gewenst is.