Wegkijken

18 juni 2013 | 1 reactie

Zodra ik naar de supermarkt ga, stel ik me er op in. Voordat ik er binnenga, zal ik eerst de straatkrantverkoper zien. Ik weet al precies hoe het zal gaan. De man, meestal is het een man, zoekt oogcontact met me. Hij kijkt me vriendelijk aan. Soms ontmoeten onze ogen elkaar niet, maar het kale feit van zijn aanwezigheid doet iets met me. Het maakt mij onrustig en geeft me een ongemakkelijk gevoel.

Het blaadje in zijn handen interesseert mij, maar vandaag niet. Vandaag wil ik het appèl dat hij op mij doet negeren. Ik groet snel, loop aan hem voorbij terwijl ik me verberg in de aandacht die ik heb voor mijn boodschappenbriefje. Onder het zetten van ferme passen probeer ik van mij af te schudden dat ik hem heb gezien, en hij mij nog eerder. Als het automatische klapdeurtje achter me is dichtgevallen, kan ik opgelucht ademhalen.

De wereld in de winkel is warm en geruststellend. Alles staat overzichtelijk op schappen, elke afdeling duidelijk gemarkeerd, zodat ik efficiënt mijn weg weet te vinden. Terwijl ik mijn kar vul met wat ik wil, wat nodig is en onnodig, staat de man op de stoep in de gure wind. Dan trilt mijn telefoon. Het is een mailtje van een vrijwilliger van M25, over de actie voor de voedselbank. M25 is een project naar Matteüs 25. Jongeren worden uitgedaagd om werken van barmhartigheid te doen in hun eigen omgeving. Het mailtje zal ik later beantwoorden, denk ik, nu eerst mijn eigen boodschappen doen.

Een voor een leg ik mijn spullen op de loopband. De kassa bliept in een rustig tempo. Of ik nog zegels wil, of ik nog punten wil, of nog mee wil doen met de spaaractie, wordt me plichtmatig gevraagd. ‘Nee’, mompel ik. Mijn gebruikelijke ergernis over deze vragen is geworden tot ergernis over mijzelf. Buiten staat iemand aan wie dit soort vragen weinig gesteld wordt. Hij is een gedwongen vragensteller. Niet omdat hij moet van zijn baas, zoals de kassamedewerker, maar omdat het voor hem waarschijnlijk de enige manier is om in onze samenleving een mens te worden die gezien is en aan wie antwoord wordt gegeven.

Als ik de boodschappen in de tassen heb gedaan, ontkom ik er niet aan om ook plek te maken voor zijn straatkrant.

(Column geschreven voor Handelingen, tijdschrift voor Praktische Theologie en Religiewetenschap. Per abuis niet opgenomen in nummer 2013/2

1 Reactie

  1. vroedman

    Herkenbare ongemakkelijkheid Janneke. En dan terloops verwijzen naar M25. Meer dan een gewoon diaconaal project.

    Antwoord

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *