Vraag aan Maria

26 december 2015 | 0 Reacties

Virgen María, door El Greco

Er gaat bijna geen dag voorbij of er is wel iemand die me vraagt: “Waarom? Hoe kon je?
Waar haalde je het vandaan, om ja te zeggen, in hemelsnaam!?”
Meestal zijn het vrouwen, die me deze vragen stellen. Sommige van hen zijn nog verontrustend jong, als ze vragen:
“Hoe kon jij er voor kiezen, om het kind te ontvangen en te dragen?
Zeg nu zelf, niemand, op je tante na, vond het wat.
Je voelde het, de afkeuring, de blikken van minachting…
Dat bezoek aan jouw tante, was toch niet helemaal vrijwillig?
Kon je hun spot niet langer verdragen, werd je er niet kotsmisselijk van?
Jij kon tenminste nog vluchten en schuilen. Wat een geluk.”

“Ik heb het zo lang mogelijk verborgen proberen te houden.
In de kleedkamer bij gym, keerde ik me met mijn rug naar de anderen toe, mijn blik gericht op de muur. Snel, snel, van shirt wisselen, extra large…
Ik deed gewoon met alles mee.
Thuis, Wat ze daar zeiden, toen ze er achter kwamen?
Ze wisten wel, dat ik even een vriendje had, maar het was al uit, voor het goed en wel aan was geweest.
Hij was mijn eerste! Met leuk had het niet veel te maken, wel met onbeholpen en pijnlijk.
Ja, pijnlijk raak…en weg was hij.
O ja, wat ze zeiden? Ze zeiden niets, helemaal niets…Mijn jongste broertje zag me zitten op de bank, haalde een dekentje en legde die om me heen.”

Ze vertellen van alles aan me, die meiden. Met haar is het nog wel goed gekomen…
Maar, dan die meiden, die door hun broer, opa…zelfs vader….
Woedend maakt me dat!
Ja, als je nog eens een beeldje van me maakt, dan graag een stampvoetende, bij wie het stoom uit de oren komt.
Richt daar mee eens een standbeeld voor op: Maria, van de altijddurende boosheid, voor al die geschonden levens in wanhoop!

Maar ik draai er om heen.
Je vraagt me, hoe ik het doen kon?
Hoe ik ja kon zeggen op die vraag?

En Jij?
Waar heb jij het vandaan gehaald, toen je ja zei op de vraag van je leven.
Die vraag, zo urgent als van een mens in nood en zo uniek, als die van het grote geluk?

Zoiets was het voor mij:

Zelfgekozen weg,
nog maar
eerste begin,
nog maar
net aan begonnen,
nog nauwelijks gegaan,
maar: Ja!

Iets binnen in mij
– echo uit de diepte –
klonk op,
Ik hoorde
en zei het na: Ja!

Zo overkomt mensen
de roepstem van liefde,
van: Jij, ja, jij!
Maakt los dat het stuwt,
dat het dringt
en samenvalt,
Jij en ik,
oorsprong van nieuw leven.

(kerstverhaal uitgezonden in het programma Wierook en Pepermunt van KRO-NCRV, 26 december 2015)

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *