Terwijl de wind jaagt en in mijn oren brult,
valt alles om mij heen stil.
De kleuren zijn stil, de wolken zijn stil.
De golven hebben hun hoogte verloren,
vertragen de zee.
Grauw water kent enkel nog fluisteren.
Vogels rusten van het vluchten op
droog gevallen zandbanken.
Terwijl de wind jaagt en in mijn oren brult,
zien mijn ogen de stilte en kalmeren
de zee vol luidruchtige gedachten,
en valt alles eindelijk in mij stil.
Het wonder van het strand en uitkijken over zee: Er komt altijd een moment dat de onrust wegvloeit en stilte je koesterend omarmd.
Bij mij was het nog mooier als ik met de voeten in het water kon staan en de kracht van zand en water voelen . Helpt enorm om “leeggezogen” te worden, in de leegte tot rust te komen en opnieuw gevuld te worden met energie, geloof, hoop en liefde. <3 🙂 xxx
Wat een prachtige ervaring, Marjon. Zo troostrijk!