Verlangen naar de verte

19 september 2021 | 0 Reacties

Vorige week zondag 12 september deed intrede in de Protestantse Gemeente Bennebroek. In de preek tijdens de kerkdienst vertelde ik over mijn verlangen naar de verte en dat ik eigenlijk een olifant ben.

“Eigenlijk ben ik een olifant, of tenminste familie van de olifant waar Toon Tellegen over schrijft.
De olifant is dol op de verte. Hij woont samen met allemaal dieren in een bos. Een bos is mooi, maar heeft als nadeel dat je niet veel van de verte kunt zien, tenzij je in een boom klimt, helemaal tot in de top.
De olifant heeft zo’n ontzettend verlangen naar de verte, dat hij steeds weer in een boom klimt, tot boven in de top. Daar aangekomen kijkt hij goed rond en schreeuwt hij blij: “de verte, ik zie de verte.” Van vreugde maakt hij een pirouette, waar mee hij het noodlot over hem afroept en als een dolle uit de boom valt, er heel wat blauwe plekken aan overhoudt en er ook wat stil van wordt.

Het verlangen naar de verte is voor mij zoiets als mijn liefde voor de wereld. De kerk is, hoewel een heerlijk koele plek om op adem te komen, vaak ook iets wat mij het zicht beneemt, door de vergaderingen, het moeten van preken en al die verwachtingen, die een dominee meekrijgt.
Dan klim ik in al mijn onhandigheid toch een boom in, tot ik de verte zie.

Ik val niet altijd, maar vaak genoeg om te kunnen zeggen, dat ik de nodige valervaring heb opgedaan.
En dan heb ik inmiddels gemerkt, dat er een weefsel van de liefde is. De liefde van God, die begonnen is, samen met de liefde van mensen. Samen in dat weefsel van liefde, kan ik vallen, als het nodig is.”

Verlangen naar de verte is ook wat me als pelgrim drijft. Nieuwsgierig op weg gaan, de horizon achterna. Zo weinig mogelijk bagage in mijn rugzak en zoveel mogelijk vertrouwen in dragende liefde. De voorbereidingen zijn begonnen. Ik heb er zin in

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *