Van wandelen krijg je zere voeten

30 oktober 2021 | 0 Reacties

De eerste etappe van mijn pelgrimage zit er op. Ik ben thuis van een wandeling van vier dagen, van Leiden naar Brielle met volle bepakking. Er wordt gezegd dat wie op pelgrimage gaat allerlei inzichten op zal doen. Dan wordt bedoeld dat je onderweg tot diepzinnige levenslessen komt. Mijn grote les van deze tocht is: Van wandelen krijg je zere voeten.

Dit inzicht klinkt nogal oppervlakkig en toch ben ik er blij mee. De zere voeten en het stramme lijf na een dag wandelen laten me merken dat ik een concreet lichaam ben waar van alles aan te voelen is. De eerste nacht maakte ik me zorgen of mijn lijf nog wel de volgende dag zou kunnen wandelen. Bij het opstaan merkte ik nog wel van alles, maar mijn voeten hadden toch voldoende rust gehad dat ik verder kon gaan.
Met elke stap wandelde ik meer en meer van mijn hoofd naar mijn hart en het luikje voor mijn tranen, stond losjes in de wind te klapperen.

Op de korte golven van de Vliet, waar ik langs liep, borrelde opeens een oud gezang in mij op: Wat vlied of bezwijk getrouw is mijn God. De rest van de woorden waren nog zoek. Er was iets met een wisselend lot, dat wist ik wel. Keer op keer humde ik de melodie en opeens kwamen alle vergeten woorden terug.

Wat vlied’ of bezwijk’, getrouw is mij God,
Hij blijft aan mijn zij in ’t wisselend lot;
moog ’t hart soms ook beven in ’t heetst van de strijd,
zijn liefd’ en ontferming vertroosten altijd.

Mijn zere voeten hadden me gebracht bij dit oude lied, dat ergens lag te vergaan in de kelder van mijn jeugd, toen ik het waarschijnlijk wel eens in de kerk zong.

Later onderweg, werd me een wandkleed in de kerk van de Heilige Jacobus de Meerdere in Schipluiden getoond. Het kleed is een gift van dankbaarheid, geschonken door een plaatselijke pelgrim. Opvallend zijn de voeten, die eerst nog geschoeid, maar verderop kaalvoet op weg gaan door het leven. Ik vermoed maar zo, dat daar die zere voeten van komen. Wat een geluk!