Wat de weg is naar The Mall, vraag ik de hotelreceptioniste. Ze kijkt me aan alsof ze vuur ziet branden. The National Mall, u weet wel, dat grasveld, waar ook het Witte Huis aan grenst. Het blijft stil aan de andere kant van de balie. Ik was er vanuit gegaan dat het een begrip zou zijn dat grote groene veld, dat in Nederland bijna dagelijks wel een keer te zien is op tv met het Capitool aan de ene kant en aan de andere kant Lincoln, wakend over de natie.
Gelukkig blijkt mr. Google erg behulpzaam en is het gemakkelijk te vinden, hoe ik vanuit de plek waar ik verblijf met de metro de bestemming kan bereiken. Het monument dat ik daar zeker wil zien is dat van dr. Martin Luther King Jr, dat in 2011 geopend is.
Hitte en tranen
Vroeg in de ochtend blijkt het al erg warm in Washington DC en de wandeling naar het monument duurt lang. Deze dag zitten de tranen hoog. Nadat het indrukwekkende monument voor de gevallenen van de Tweede Wereldoorlog is gepasseerd, kom ik eindelijk in de buurt.
Pas als Indenpence Avenue is overgestoken, komt de plek in zicht. Voordat je het standbeeld kunt zien, moet je eerst door een stenen rotspartij, dat de Mountain of Despair wordt genoemd. De berg van de wanhoop verbeeldt de strijd die gestreden moest en moet worden om sociale gelijkheid en vrede te bereiken. Als je tussen deze beklemmende wanden bent doorgelopen zie je de uitgespaarde rots, met daarop de woorden: Stone of hope. Uit deze steen van hoop is de figuur van King uitgehakt. Standvastig en sterk staat hij daar voor rechtvaardigheid en vrede.
Het parkje waar het monument staat, is beplant met Japanse kersenbomen, die in de lente, heel kort haar bloesem toont, als een kwetsbare herinnering aan het korte, maar indrukwekkende leven van dr. King Jr.
Wat is waarheid?
De citaten van dr. King die rondom te lezen zijn, zijn indrukwekkende gestalte die de steen van hoop heeft verschoven en een definitief gat heeft geslagen door de berg van de wanhoop… Ik probeer er iets van te begrijpen. Schuin tegenover deze plek ligt het Witte Huis. Er woont daar een man, die het steeds over de waarheid heeft, over wat nep is en vals. Zou hij ooit zijn voortuin over zijn gestoken en dan even naar rechts gekeken hebben? Hoe zou hij onder de blik van Lincoln vandaan zijn gekomen? Zou hij verder hebben durven lopen dwars door de mountain of despair en naar de stone of hope hebben opgekeken?
Geweten
En ik? Hoe ga ik om met de geschiedenis van mijn land en de kleur van mijn huid, die gekoppeld is aan slavernij, kolonialisme en de rijkdom die dat heeft opgeleverd en waar ook ik persoonlijk van profiteer? Hoe ga ik om met het racisme dat net zo goed in mij zit?
Gisteren en eergisteren
Door mijn tranen heen kijk eens nog eens goed naar de bezoekers van het monument. Ik zie vooral Afro-Americans en denk aan hun geschiedenis. Op het dieptepunt van de slavernij is een derde deel van de Amerikanen slaaf. Toen de slavernij werd afgeschaft in 1865 werd in grote delen van het land apartheid ingevoerd, door de Jim Crow’s laws uit 1870. Pas in 1964 werd apartheid, racisme en discriminatie op grond van kleur, religie, sekse of land van herkomst strafbaar. In 1968 werd dr. King Jr. vermoord…en gisteren Heather Heyer in Charlottesville. Zij en zoveel anderen verlegden en verleggen de steen van hoop.
Zien
Terwijl ik de citaten van dr. King lees, groet ik de Afro-Amerikaanse vrouw, die naast me staat en verzucht: ‘This is the truth we need!’ Ze kijkt me aan, we zien elkaar en knikt.
Prachtig Janneke!!