Vanmorgen stapte ik met een glimlach in de auto. Het was een bijzondere kerkdienst geweest met een klein groepje mensen in Made. Wij vierden Jezus in ons midden is, in woord, brood en wijn.  Het dankgebed waarmee wij afsloten had de woorden: hernieuw en herschep ons, wat wij waren is verleden tijd en wat we zullen worden, door U, ligt nog voor ons. Leid ons voorwaarts, neem ons met u mee.

Kom bij ons
Er lag nog een hele weg voor mij. Een reis van zo’n twee uur, dus besloot ik op tijd te stoppen om wat eten en drinken te kopen. Toen ik terug kwam bij mijn auto zag ik dat de auto naast me assistentie kreeg van de wegenwacht.  Aan de picknicktafel zaten twee vrouwen en kinderen. Wat er aan de hand was, vroeg ik, of ze pech hadden? Eén van hen vertelde dat motor vlam had gevat en dat ze nu voorlopig gestrand waren.
Ik herschikte de spullen in mijn hand bij de lege picknicktafel naast hen en legde mijn broodje op tafel. Och, komt u toch hier, nodigde de vrouw mij uit. Kom bij ons zitten.
Nieuwsgierig als ik was, ging ik graag op de uitnodiging in. Het was een goed idee, om even de tijd te nemen en een beetje uit te rusten.

Bidden
Wat het doel van hun reis was, vroeg ik en wij stelden ons aan elkaar voor. Ze waren op weg naar de opa van de twee kleine kinderen en ik vertelde dat ik als een dominee, die haar dienst had gedaan en nu op weg was naar familie.
Nu kwamen er twinkelingen in de ogen van één van de vrouwen. Ze vertelde over haar gebedsleven. Dat ze er zo blij mee was, dat ze elke dag vijf keer kon bidden. Eerst de voorbereiding met de rituele wassingen en dan je vrij voelen om je tegen over God uit te spreken.
Ze zou bij aankomst de opa van de kinderen vragen, of ze bij hem ergens kon bidden, en of hij dan een handdoekje voor haar zou hebben. Want zie, hij is Nederlander, voegde ze toe.  Ik knikte begripvol.  Het liefst ging ze op de grond bidden, vertelde ze. Moeilijk had ze het gehad toen ze door ziekte op bed had gelegen en daardoor haar gebeden in bed had moeten doen. Ze wist wel dat dit mocht, maar het fijnste was toch bidden op de grond.

Gods gastvrijheid
Natuurlijk bespraken wij ook nog de verkiezingen in Turkije – het waren Turkse vrouwen – en haar zorgen daarom heen. Nee, wij hoeven niet allemaal hetzelfde te zijn, maar we moeten wel goed samenleven, sloot ze haar gedachten af.
Mijn broodje was op, de wegenwacht had zijn werk gedaan. Ik groette de dames en kinderen en wenste hen Gods zegen.
Met een blij gevoel reed ik weg en voelde voor de tweede keer die morgen de gastvrijheid van de God. Overal waar mensen zijn kunnen wij ons brood en onze verhalen delen. In de kerk en langs de snelweg, hoe wij ook bidden. Wat een prachtige dag!