Lofzang voor de Ene                                                  (Parafrase Psalm 33, tekst: Janneke Nijboer)
Sta op, jubel het uit,
vul je longen om te juichen,
een lofzang voor de Ene!

Zing!
Hoe sterk en stevig het Woord
klinkt, dat ordent en recht doet,
dat een plek geeft aan alles wat is
en gedaan wordt.

Hoe de Ene, de onrust van de wereld
bergt in de kamers van Haar hart,
zoals eens de baren van de oerzee
gekaderd werden in zeeën en meren.

Hoe Zijn liefde klopt door onze levensaders,
overvloeiende bron van vreugde,
die onze dorre dagen van
Zijn afwezigheid besprenkelen.

Sta op, jubel het uit,
vul je longen om te juichen,
een lofzang voor de Ene!

Genade
Wij leven van genade, stelt de visienota  ‘van U is de toekomst’ van de Protestantse kerk. Genade als de grondtoon waarop al onze levensliederen getoonzet worden. In de vertaling van Psalm 33 van Ida Gerhardt en Marie van der Zeijde lees ik: zijn genade vervult heel de aarde (vers 5b).
Er is blijkbaar meer dan genoeg van te vinden, als het alles en iedereen doordrenkt; de bloemen en de planten, de zeeën en de meren, de mensen en de dieren, alles is er vol van. Wat een geluk, deze overvloed!
Genade als de ruimte om je heen, ruimte om te leven. Mijn nieuwsgierigheid naar deze genade is gewekt. Ik zoek verder in andere bijbelvertalingen. Genade wordt daar genoemd; trouw en goedertierenheid. De aarde is er vol van!
Tenslotte sla ik de Naardense Bijbel open en wat ik lees, treft me diep. Er staat: van de vriendschap van de Ene is de aarde vol. Ik zeg het een paar keer hardop en ben er ondersteboven van.
Genade is dus ook vriendschap, zoiets als de uitgestoken hand van God, die in alles wat er is, en in ieder mens, vriendschap biedt, overal, de aarde rond.
De vriendschap van de Ene. Woorden die me tegelijk zo vertrouwd zijn, omdat mijn voormalige huisgenoot en vriendin, Rolinda Both, erover schreef. Misschien ben ik daarom wel zo geraakt, omdat ik haar op deze manier weer tegen kom. Zij wist toen iets, wat ik toen nog moest ontdekken. En wat zo vreselijk waar is.
Hierbij geef ik jullie dit inzicht door in het lied dat zij erover schreef. Je kunt het lezen, maar natuurlijk ook zingen, want de vriendschap met de Eeuwige geeft glans aan ons bestaan.

Vriendschap geeft glans                     (melodie lied 942, tekst: Rolinda Both, 1975-2006)
De vriendschap met de Eeuwige geeft glans
aan ons bestaan met pijn, verdriet en zorgen.
Als in een spiegel wordt ons openbaar
wat voor de mensen anders was verborgen
Wij zien Gods ruimte, eeuwig Perspectief,
het leven nu, wordt al omarmd door Morgen.

Gevangen door het raadsel van de dood
en machteloos door wazigheid en vragen,
belijden wij vol zekerheid en hoop,
dat God ons kent en op de arm wil dragen.
En eenmaal staan wij met Hem oog in oog,
een vriendschap overstijgend onze dagen.

(Tekst en beeld gebruikt bij wijze van digitale kapelviering  op 19 april2021 voor de Dienstenorgansatie van de Protestantse Kerk in Nederland)