Het was een stralende dag in 1977. Zoals gewoonlijk was ik ook nu tussen de middag naar huis gelopen om te eten. Wij zaten als gezin aan tafel. Er was iets ergs gebeurd. Er was een trein gekaapt door Molukkers, in Drenthe, de Punt, Assen.
Ik was tien jaar en liep door de zon terug naar school. Alles was anders. Een klasgenootje was Molukse, zoals zoveel kinderen op school en in ons dorp. Ik weet niet wat oorlog is, maar het voelde vreemd om me heen. Wat was dit, wat er gebeurt was? Was dit zoiets als oorlog? Konden wij nog samen spelen?
RMS stond er groot geschilderd op de straten in de Molukse woonwijk. De letters intrigeerden me. Waar ze precies voor stonden heb ik lang niet geweten. Op de middelbare school mocht ik het belijdenisfeest van één van mijn vriendinnen meevieren in de Molukse gemeenschap. Er was ooit iets beloofd, hoorde ik tijdens het feest. En die belofte was niet nagekomen. En ik hoorde dat het executies geweest waren, daar bij ‘de Punt’.
In mijn studietijd sprak ik er wel eens over met een Ambonese vriend. Het was een lastig verhaal. Ingewikkeld om over te praten. Gelukkig ontdekte ik op de Ramsj-afdeling van de Slegte het boek: Ambon, Eer & Schuld van Doeko Bosscher en Berteke Waaldijk. Eindelijk begreep ik iets van deze verborgen en verzwegen geschiedenis.
Later hoorde ik van een vader, die in de trein had gezeten en sindsdien bang is voor Molukkers.
Vandaag is er geprobeerd om te gedenken, familie van daders en slachtoffers samen. De Nederlanders zijn niet gekomen. Ik kan me er alles bij voorstellen.
Vandaag is er geprobeerd om te gedenken, te rouwen om de kapers en de slachtoffers. Bij die poging om samen te rouwen wil ik me bij aansluiten. Ik hoop dat steeds meer mensen het verhaal van de Molukse gemeenschap leren kennen. Hoe anders kunnen wij verder met oude schulden en recente pijn?
Om alle slachtoffers
Kyrie eleison, Heer, ontferm U!
0 reacties