tuinkamer van het Samayaklooster

‘Waardevolle ontmoeting met een oude vriendin’, zei ik om samen te vatten wat dansklooster mij had gebracht. Afgelopen zaterdag was het er eindelijk van gekomen en deed ik mee aan een dag dansklooster in het Samayaklooster. Ik zag er naar uit en vond het ook heel spannend.

De kennismaking
In de weken ervoor dacht ik na over de reden, dat het fout was gegaan tussen mij en haar, tussen mij en mijn oude vriendin de dans. Ik herinner mij hoe ik haar als jonge puber ontdekt had. De gymnastiekvereniging bood als nieuw initiatief Jazzballet aan en ik besloot mij te wagen. Onze vriendschap groeide. Twee keer per week vlogen wij elkaar in de armen van blijdschap en liet ze me dansen. In de spiegeling van de ramen leerde ik naar mijn lichaam kijken, hoe het bewoog, wat het deed, waar de pijn zat en de zwakte, wat elegant en gracieus was. Ze hielp me van mijn lichaam houden, mijn bekeken en betaste lichaam. Op momenten dat ik niet wilde, leerde ze me toch weer kijken en te bewegen.
Soms kregen wij de opdracht om te improviseren en vertelde ik over mijzelf. Ik viel op en mocht mee doen in de demonstratiegroep en mocht mijn zelfbedachte intro dansen, voorafgaand aan de groep.

Mijn verraad
De gymnastiekvereniging was christelijk, de lerares niet. Ze schreef haar demonstratiegroep in op dansevenementen op zondag. Ik mocht niet mee doen. Op zondag werd er niet gesport, niet gedanst, de zondag was een rustdag. Er werd wel naar sport gekeken, op tv, maar zelf aan sport doen, dat ging te ver. Steeds moest ik zeggen dat ik niet kon. Er werd met het bestuur gebeld. Dat haalde niets uit. De dag dat ik moest vertellen dat ik stopte en in de ogen van mijn lerares keek, voelde ik dat ik mijn vriendin verraadde.
In mijn studietijd startte ik een jazzballetclubje voor theologen. Elke keer sjouwde ik op de fiets een levensgrote geluidsinstallatie van mijn kamer naar de sporthal. Ik bedacht oefeningen, schreef een choreografie, maar mijn vriendin liet zich niet meer zien en ik verruilde haar voor zang.

Naderen
In de tuinzaal van het klooster zou ik haar weer ontmoeten. Natuurlijk had ik geswingd op feesten, maar dansen, improviseren met heel je lichaam van vingertop tot kleine teen, daaraan had ik me niet meer gewaagd. Schuchter ging ik voor de eerste dans bij een raam staan, mijn gezicht afgedraaid van de groep. Ik keek naar buiten en zag hoe de wind de blaadjes aan de bomen lieten bewegen en liet mij helpen. Mijn vingers werden blaadjes, mijn arm de takken van de boom en langzamerhand durfde ik van mijn plaats te komen, bewoog voorzichtig door de ruimte.
Mijn vertrouwen groeide en ik danste. Soms begreep ik het niet en kwam er weinig tevoorschijn, maar stap voor stap, kwamen wij elkaar nader, de dans en ik, totdat wij het helemaal waagden. Er startte klassieke muziek en ik vertelde haar over mijn angsten en mijn gevechten en de spijt. Ik sprong door de ruimte, draaide en balde mijn vuisten en kon mijn handen voorzichtig open doen. Wij hadden elkaar weer gevonden.