Mijn opa, geboren in 1900, was twaalf jaar oud toen hij wees werd. Hij vond onderdak bij een oom, die een café had, waar handelaren in vee samenkwamen op marktdagen. Mijn opa was heiden.

Na een paar jaar ontmoette hij de liefde van zijn leven. Een kleine vrouw met donker zwart haar, en bruine kraalogen. Ze kwam uit een arme familie. Er was geen geld, alleen maar werken op het land. Ze werden verliefd op elkaar en trouwden. De Gereformeerde Kerk waar ze bij hoorden was een A-kerk. Een kerk die ruimte liet voor het gevoel, waar de levensliederen van Johannes de Heer de toon van het geloof bepaalden. Geloven ging om een diep en zeker ervaren van Gods liefdevolle nabijheid. Daar kon geen donderpreek tegen op en zeker geen dominee.

Met kerst besloot mijn oma dat het mooi zou zijn een kerstboom in huis te hebben. Wegens geldgebrek deelden ze de versiering en de kosten voor een boom met de buren. Het ene jaar een boom bij de buren, het andere jaar bij mijn opa en oma in huis. Dit kwam het gezin duur te staan. Vermanend bezoek van de ouderling wees vrouw Nijboer op haar plaats. Vooral zij werd aangesproken op de vormgeving van het geloofsleven in het gezin. Zij was immers een echte christenvrouw.  Mijn opa stond op achterstand, vanwege zijn voorgeschiedenis, hoewel hij natuurlijk wel belijdenis gedaan had.

Mijn oma was niet erg onder de indruk van dit soort bezoek van de kerk. De heidense boom bleef en kwam om het jaar terug in haar huis.

Steeds weer vond de kerk redenen voor vermaan, bijvoorbeeld omdat haar kinderen niet naar de tweede dienst op zondag gingen maar naar de Hervormde Zondagsschool. Met de hoge omes van de kerk had mijn oma niet veel op. Ze geloofde des te vuriger.

Geld is er in dit gezin nooit geweest en er was ook niet veel waardering bij de kerkenraad, maar het geloof wortelde diep in de harten van het hele gezin en uiteindelijk ook in mij. 

Als ik nadenk over MijnKerk.nl dan ontmoet ik heel veel mensen als mijn opa en oma. Ze verlangen er naar geraakt te worden in hun hart met een geloof dat warm is en liefdevol. Ze verlangen er naar met hun behoeften ergens bij te horen en gezien te worden en niet onder kritiek te staan in wat ze mooi vinden aan muziek, of hoe hun theologische ligging is. Wel willen de kerkgangers met elkaar het leven delen zoals het is in de pijn die het doet en de vragen die er bij horen.

Ik kom nu eenmaal uit deze familie, met deze geschiedenis, hoe kan ik anders dan dominee willen zijn en ruimte willen maken voor mensen met wie ik zo vertrouwd ben.