Het is mijn schuld

10 augustus 2022 | 0 Reacties

Waarom wijs jij naar mijn moeder,
dat haar barensbloed mij besmet
heeft met schuld?
Wat moest je van haar,
jij kleine schrijver?
Was de vrouw je te vrouwelijk,
te zinnelijk, te aards?
Is op aarde God dan niet te vinden?
Is alleen de hemel haar domein?

Wie toch de Schepper aller dingen,
dan toch ook bloed aan zijn handen
om de mens te trekken
uit de bloedrode bodem,
liefdevol haar Geest in te blazen?

Waarom dan die haat tegen het bloed
uit wie jij bent geboren?
Die afkeer die mij nog steeds vernedert.
Hoe zal ik spreken over mijn schuld,
als jouw woorden mij besmeuren met
de schuld van voorgaande geslachten?

In verbondenheid – maar op mijzelf –
sta ik met tekorten en lasten
die ik op mijzelf geladen heb.
Voor het aangezicht van de Eeuwige
draag ik, wat van mij is,
mijn schuld, mijn schuld,
mijn grote schuld.
Maar nooit zal ik het barensbloed haten
en alles wat het aan geschiedenis
meedraagt.

Ik erken: mijn schuld,
mijn schuld,
mijn grote schuld.

God kijk verder, peil mijn spijt,
zie mijn ziel buigen.
Neem het in Jouw zachte handen en
blaas haar opnieuw de levensadem in.
Dan zal mijn stem verse
woorden vinden om Jou te danken.

(Antwoord bij Psalm 51, in de vertaling van Ida Gerthardt en Marie van der Zeyde)

0 reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *