Ik hoop dat je weer snel beter wordt!
Vast en zeker heb ik wel eens, met de beste bedoelingen, een dergelijke wens uitgesproken tegen iemand die ziek was. Natuurlijk paste ik wel op tegen wie ik dat zei en lette op mijn woorden bij een ernstige zieke, maar toch. Het verlangen naar beterschap voor een zieke kleurt toch ongemerkt de intentie van mijn woorden.
Verlangen
De hoop op beter worden is een diep verlangen, ook voor mezelf. Afgelopen dagen realiseerde ik me, dat ik mij al zo’n acht maanden aan het verhouden ben tot de auto-immuunziekte spierreuma, in medische termen polymyalgia rheumatica. Het duurde een paar maanden voordat er een diagnose was, terwijl ondertussen pijn, stijfheid en vermoeidheid toenamen. Het werd niet beter.
Ik ging van huisarts, naar fysiotherapeut, naar huisarts, naar andere fysiotherapeut, naar reumatoloog, en van onderzoek naar onderzoek. Om de ziekte te keren slik ik prednison. De bijwerkingen zijn pittig, waarbij mijn bolle voorkomen tot de minste van mijn klachten gerekend kunnen worden.
Gevecht
Het meest pittige is het onzichtbare gevecht, dat zich in mij afspeelt. Het innerlijke gesprek over beter worden, dat niet lijkt te gebeuren. De strijd met wie ik altijd was, de actieve, energieke mens, vrouw, moeder, vriendin, dominee, zus, collega, én degene die ik nu moet worden. Iemand die haar verlangens één voor één in een vitrinekast opbergt als dierbare herinneringen, of toch als mogelijkheden voor andere tijden.
En dan die vraag of het ooit nog over zal gaan, of ik beter zal worden en wat dat dan is.
Vluchten
De afbouw van het medicijn gaat traag en lijkt voor een tweede keer niet te lukken. Beter worden, het lijkt een mooi vooruitzicht, maar het is te ver weg. Het is wegvluchten naar een toekomst, terwijl ik mijn aandacht moet geven aan wat er zich in het hier en nu afspeelt.
Naarmate de tijd verstrijkt, merk ik dat ik moet leren blijven waar ik ben, met dat wat er is. Geen pijnloze toekomst dromen, maar in het heden zijn, waar het leven klein is en zich voornamelijk in mijn eigen huis afspeelt. Ik ben aan het leren om niet beter te willen worden, maar elke dag het ritme van mijn lichaam te volgen. Meegolven op wat helderheid en energie in de ochtend, me rond het middaguur over geven aan een diepe, zware vermoeidheid, zodat ik na het rusten nog wat kan ronddobberen in de dag en avond, en zo de dagen door.
Hoe meer ik leer me over te geven aan dit ritme, hoe rustiger het in me wordt. De stemmen, die fluisteren over vooruit willen en beter worden houden zich stil. Steeds meer ben ik in het hier en nu. Langzamerhand wordt het anders.
Lieve Janneke,
zooooo herkenbaar!! Wat mooi dat je een vitrinekast hebt om naar je herinneringen en verlangens te kijken. Zowel pijnlijk als waardevol. Een feestje als je de kast open mag doen om er iets uit te halen wat, in aangepaste vorm, even wel kan, om het daarna met een nieuw glaslaagje terug te zetten ( nadat je bijgekomen bent van de inspanning 😉 ). Een rouwproces als blijkt dat het vervagende herinneringen zullen worden of verlangens die voor altijd in die kast zullen blijven liggen. Ik wens je toe dat er vanuit de rust en “anders” leven met alle ups en downs een tweede, kleinere vitrinekast bij geplaatst gaat worden waarin de kleine wondertjes en lichtstraaltjes die elke dag in zich heeft als kostbare cadeautjes gezien en neergezet worden. Klein en langzaam leven wordt echt minder zwaar als je ook “kleiner” kunt gaan kijken en in het hele kleine het grootste wonder van Gods Liefde, Nabijheid en Bodem onder je bestaan herkent. Dikke Knufffff <3 🙂 xxx
Dank je wel, Marjon voor jouw reactie. Van jou kan ik heel veel leren. Zo wijs als je bent. Mooi wat je zegt over God, bodem onder ons bestaan, een groot goed.Knuffff voor jou!
Wat een prachtige beeldspraak.
Twee krachtige vrouwen aan het woord.
Dank je wel voor jouw reactie!
Lieve Janneke,
Herkenbaar. Dank voor je openhartigheid.
Ga met God! Hij blijft je trouw ook op de zwaarste momenten, ook als je het zelf niet ziet. Hij ziet jou. Gelukkig maar, hij tilt je op een draagt je een stukje tot je het zelf weer kan. Blijf bewegen! Lieve groet.
Dank je wel, Loes. Je hebt er veel ervaring mee en dat proef ik in je woorden en dat doet me goed. Ga met God! Liefs
Wat een aangrijpende en treffende verwoording.
Sterkte en vrede gewenst!
Hartelijke groet, Alexander
Dank je wel, Alexander!
Dag Janneke,
Afscheid nemen van je gezonde leven is moeilijk. Je wilt het terug weg met de pijn en vermoeidheid. Omdat te aanvaarden vind ik na bijna20 jaar nog soms moeilijk. God leek en lijkt soms ver weg. . Jij kwam op mij altijd over als een actieve dominee met een brede belangstelling. En dan word je ziek en is veel niet meer mogelijk. Bermoogst lees ik graag en deze laatste heeft mij geraakt. Janneke ik wens je kracht liefde en sterkte toe hoe de eeg ook verder zal gaan. Lieve groeten, Willy.
Dank je wel, Willy, voor de support en het delen van jouw verhaal. Het geeft steun om te lezen hoe ieder haar weg zoekt als het leven tegen zit.
Dag Janneke,
Bermoogst volg ik al een tijdje. En soms raakt mij een gedicht heel erg en schrijf ik het over om het te kunnen herlezen.
Ik was zo blij jou, hier in Spijkenisse, te leren kennen. En zoveel gehad aan je erzijn in moeilijke tijd. Ik wens je Gods liefde en nabijheid in deze voor jou zo moeilijke tijd.
Met lieve groet,
Marty
Dag Marty,
Wat roert me jouw bericht. Dat je gedichten overschrijft…en ook dat je goede herinneringen aan me hebt uit mijn tijd in Spijkenisse. Het ga je goed!
Dag Janneke, mooie uitzending van de verwondering.
Ik zou graag je blog willen volgen maar weet niet h o e dat werkt. Hierbij mijn emailadres. Vriendelijke groet, Ada
Dag Ada, dank je wel voor je reactie op De Verwondering. Ik heb geen optie op mijn blog, om te kunnen volgen. Als ik een bijdrage post op dit blog laat ik dat ook altijd weten op facebook, instagram en Twitter. Je kunt me daar volgen en op die manier het blog. Vriendelijke groet, Janneke
lieve Janneke, ook ik heb de verwondering van afgelopen zondag bekeken en ben geroerd door jouw uitspraken. Wat heb jij in een jaar tijd al enorme stappen gemaakt naar aanvaarding. Topper! Zelf ben ik al jaren aan het worstelen met een chronische ziekte en het heeft me jaren gekost om tot een bepaalde mate van acceptatie te komen. Ik kijk nu naar dat wat wel gaat en te genieten van de prachtige kleine dingen van iedere dag. En vooral om dankbaar te zijn voor al het moois om me heen. Regelmatig voel ik me een gezegend mens. ik wens je veel zegeningen op de weg die je gaat. liefs Anneke
Dag Anneke, dank je wel voor jouw reactie. Wat fijn om te lezen dat het toch lukt om het kleine leven groot te maken en jezelf als een gezegend mens te ervaren. Ik wens je op jouw weg, net wanneer het nodig is een sprankeling van de Eeuwige!
Ik moet bekennen dat ik u pas voor het eerst zag op tv, bij De Verwondering. Met tranen in m’n ogen heb ik naar het gesprek gekeken, zelf ben ik chronisch ziek en ben al meer dan 2,5 jaar aan het rommelen met medicatie etc. Ik herkende uw verhaal, en ik vind dat u zoveel kracht uitstraalt en op een bijzonder wijze manier kunt verwoorden hoe de situatie is. Dit blog is prachtig, ik ga u volgen, dank.
Dag Anouk, wat is die weg van chronisch ziek zijn toch zwaar! Ik hoop dat er voor jou meer rust komt in het hele proces.Fijn dat ik iets voor je heb kunnen betekenen.
dag Janneke, soms komt er op het goede moment iets voorbij waardoor je verder kunt. Ik zag de uitzending van e Verwondering j.l en het ontroerde mij. Het verwoorde zo precies wat er ook in mijn leven speelt. Maar kon het nooit zo goed uitleggen. Heb het laten lezen aan mijn man met de woorden: lees en zo is het dus. Het deed hem ook veel. Dank hiervoor. We blijven je volgen.
Dank je wel, Christine voor het jouw reactie. Ik hoop dat ik hier en daar je weet te raken met mijn gedachten op dit blog. Ik wens je alle liefde en moois voor onderweg.