In het voorwoord van ‘Zijn komst in ons bestaan’ bij de toelichting over advent, lees ik:
‘Advent is een oefening in verwachting, in openheid, in loslaten’.
Woorden waarin een bijna overweldigende vrolijkheid en optimisme klinkt, die ik niet eerder opmerkte. Toen mijn gezondheid beter was en ik meer energie had, hadden deze woorden iets vanzelfsprekends voor mij. Natuurlijk viel er van alles te verwachten in de adventstijd, een kerstproject, de kerstdiensten en een nieuw jaar met allerlei mogelijkheden. Er was altijd wel iets om naar uit te kijken. Ik stond open voor iets nieuws, had er vertrouwen in dat het me wat goeds zou brengen, en dat loslaten zou me ook wel lukken.
Een gekrompen ziel
Nu hoor ik deze woorden van verwachten, openheid en loslaten heel anders. Ze vragen me een plek in mezelf te vinden waarin ik volstrekt vrij en veilig ben. Ik vind het eng, omdat de woorden zo dichtbij de werkelijkheid liggen van het realiseren dat ik al mijn ideeën over wie ik was op een steeds dieper niveau moet loslaten. Dit maakt angstig en onzeker, waardoor de ruimte in mijzelf kleiner lijkt geworden, beperkt. Mijn innerlijk, mijn ziel lijkt gekrompen en meer afgesloten.
Foto door: Erik Witsoe, Unsplash
Geen paraplu
Mensen zeggen wel: ‘Je bent je ziekte niet, maar je hebt een ziekte’. Hoe mooi en hoe waar ook, als iets zo dominant in je leven aanwezig is, dan wordt het op zijn minst een onderdeel van je. De ziekte (of iets anders dat je overkomt) is geen paraplu, die je uitvouwt boven je hoofd, zodat je daaronder nog helemaal jezelf kunt zijn. Het is meer als een stormachtige regenbui, die je nat en koud maakt en waar doorheen je probeert rechtop verder te gaan.
Ziek zijn doet iets met mij, waardoor vertrouwde woorden opeens anders klinken. Dit draagt ook een belofte in zich. Wie weet kom ik andere klanken op het spoor, die me wat nieuws onthullen over de Komende en heb ik daarom besloten deze weg met Clara te gaan.
(De blogs met de titel: Klaarheid door Clara zijn een reflectie op het boek: Zijn komst in ons bestaan, Advent en Kerst met Clara van Assisi, zr. Angela Holleboom osc. en zr. Emmanuël Maas osc., uitgave zusters Clarissen in Megen, te bestellen via deze link: Zijn komst in ons bestaan)
Jouw woorden laten nog altijd jouw ziel zijn. Misschien nu nog meer dan voorheen. Omdat ziek zijn jou ook dwingt vaker stil te zijn. En in stilte is er van alles wat we tegen kunnen komen. Juist ook woorden van wijsheid. Het is prachtig dat ondanks de beperking die jouw ziekte brengt, je juist zoveel betekend voor de mensen die jouw werk kennen en daar iets in herkennen waardoor het hen ook dichter bij zichzelf brengt. Nu ook weer.
Wat mooi! Zo helpen wij elkaar. Blij met deze verbondenheid!
Dank je wel Janneke. Het is zó herkenbaar. Ik denk wel eens: natuurlijk heb ik een ziekte en ben ik die ziekte niet….. maar na zoveel jaren ziek zijn is die ziekte toch echt wel “van mij” geworden. Mijn mens zijn, moeder en oma zijn, partner en geliefde zijn, bedgebonden zijn en worstelen met beperkingen die menselijkerwijs gesproken mij in mijn aardse leven zullen blijven vergezellen…. Het maakt het leven klein. Ook ik ervaar dat de kleinere leefwereld invloed heeft op mijn innerlijke ruimte. Die krimpt mee. Net zoals jaren die klimmen en steeds grotere zorgnoodzaak steeds meer beperkend zijn voor verdere verkleining zorgen. Ik ben echt blij dat je me ook deze advent weer mee gaat nemen op je weg naar de geboorte van het Licht. Omdat jij kans ziet om de realiteit en pijnlijkheid van klein leven zo mooi met jouw woorden te vangen. Je hoop en vertrouwen op verrassingen, lichtpunten en vinden van je weg de komende weken heb je met het toevertrouwen aan digitaal papier en ons alle ruimte gegeven die nodig zal zijn om het op te merken en te doorleven. IK wens je een mooie reis. <3 🙂 xxx
Fijn om te weten dat wij samen op reis gaan. Dank voor jouw bemoediging!