Heimwee met straf

7 oktober 2016 | 0 Reacties

stilte

Sinds mei woont mijn moeder niet meer in haar eigen huis. Ze heeft een andere plek gekregen, omdat het niet meer ging. Met vijf andere dames en veel verzorgers vormen ze een huishouden. Ik mis dat ze niet meer thuis is, omdat ik niet meer met haar kan bellen. Al jaren ben ik het huis uit en telefoneerden wij regelmatig.

Overbruggen
Zoals dat kan gaan tussen moeders en dochters had ons contact ook periodes dat het minder ging, dat er storing op de lijn was. De laatste jaren was er goed contact. De telefoon overbrugde onze grote fysieke afstand en zorgde ervoor dat wij op de hoogte bleven van elkaars wel en wee. Ondanks dat haar geheugen achteruit ging hadden we goede en zinrijke gesprekken.

Heimwee
Nu mijn moeder niet meer thuis is realiseer ik me langzamerhand wat dat betekent voor ons contact. Ik kan haar niet meer zo maar even bellen, om te luisteren naar, om te vertellen , om de raadselachtigheid van het leven te bespreken.
Nu moeten wij het hebben van de korte uurtjes, met grote tussenpozen, op haar praktisch ingerichte kamer. Ik lees haar een gedicht voor of ingewikkelde literatuur (want daar houdt ze nog steeds van).  We hebben het over God, of zo. Natuurlijk is er ook veel verwarring en verdriet.
Telefoneren doen wij niet meer en ik voel opeens hoeveel er daarmee weg is gevallen. Het is als heimwee met straf.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *