De wind
de regen
de sneeuw
de zon
de mist
en de tijd
verslijt niet
wat verborgen is, bedekt
onder dekens van schaamte
en verkeerd begrepen schuld.
Meer als zuur
op een etsplaat,
dat onuitwisbaar inbijt.
Getekend voor het leven.

Kan daarin met Liefde
– en hoe dat inwerkt –
een nieuwe tekening ontstaan?
Dat wat ik zie geen angst
meer geeft om onder weg te kruipen,
maar de moed de dekens
open te slaan?

(Aan het begin van de corona-crisis ontving ik de kaart met de tekst van mijn werkgever)