wasgoed

Ze zei altijd: ‘de outback is mijn kerk’. Jaren had zij in de verzorging gewerkt in Afrika. Toen ze oud geworden, terug keerde naar Nederland,  leek  ze het in de kerk toch niet helemaal te vinden. Het gebouw was haar te benauwd. Ze had het niet nodig. Te vaak had zij haar erediensten buiten beleefd, in haar eentje onder een boom, op de rode afrikaanse grond.

kerkdienst in andere tijden
De afgelopen dagen heb ik, vanwege mijn werk, mij veel bezig gehouden met nadenken over de kerkdienst. Hoe kun je vieren in deze tijd? Hoe kun je vieringen via live-stream of op een andere wijze delen. Veel gelovigen in Nederland zijn gewend, hun eredienst te vieren in een kerkgebouw en ervaren het als een gemis, dat dit niet meer mogelijk is.

de polder
Langzamerhand merk ik dat ook ik de outback ervaar als mijn kerk. In mijn geval is de outback het polderlandschap, waar ik vaak gedachteloos door heen reed om zo snel mogelijk naar mijn werk te rijden en weer terug. Natuurlijk zag ik de eindeloze wolkpartijen, de laag hangende mistflarden boven de akkers en grazende koeien.

het spreekt me een tale
Nu ik in vertraging leef, rijd ik bijna geen auto meer, maar wandel in dit – op het eerste oog – saaie landschap. Terwijl ik stap voor stap op weg ga, laat ik mijn gedachten dwalen en speur naar beelden die me verwonderen. Mijn eredienst is de verrassing van waaiende takken, wasgoed aan een droogmolen, ontkiemende wintertarwe. Het spreekt mij een tale…dichtte Guido Gezelle, en dat is wat het me doet. De polder wordt mijn kerk en al wat leeft is als één grote lofzang op de Eeuwige. Geen psalmwoorden op orgelmuziek maar ruisend riet dat fluistert van Gods goedheid, eredienst ten volle.