Z.E. Mr. Abdelouhab Belloki,, ambassadeur van Marokko

Zojuist ben ik terug van de lunch die georganiseerd werd in het kader van de Vrijheidstour in Amsterdam. In de gastvrije moskee Al Kabir werden sprekers, buurtgenoten en andere gasten ontvangen voor een maaltijd en de mogelijkheid om met elkaar in dialoog te gaan. Voor het eerst vdat ik me herinner maakte ik kennis met een pandit, de heer H.D. Koendan. Hij begon zijn verhaal met het motto op zijn visitiekaartje: De wereld is één grote familie. Als er één goddelijke energie is, is er ook maar één mensheid, dus zijn wij allemaal familie.

Wijsheden van de pandit

De heer Ben Nassir Bouayad, commissaris van politie eenheid Amsterdam sprak over vrijheid en dat de wet voor iedereen in Nederland op dezelfde wijze geldt. Iedereen is op die manier gelijk en daarom sprak hij zijn afschuw uit over opkomend antisemitisme, geweld tegen de islam en geweld tegen homo’s, dat hij in zijn stad tegenkomt.

Wat me diep raakte was de toespraak van de ambassadeur van Marokko Z.E. Mr. Abdelouhab Belloki. Hij schetste een helder beeld van de bijdrage van de Arabische landen en moslims aan de strijd tegen het nazisme. Ook verhaalde hij hoe destijds de koning van Marokko geweigerd had mee te werken aan welke vorm van deportatie van Marokkaanse Joden dan ook. Nog maar kort geleden is koning Mohammed V hiervoor postuum geëerd.
Er is deze dagen veel gesproken over het gevaar van het vergeten van de geschiedenis. Maar ik vraag me af of deze geschiedenis gekend wordt in Nederland.

Nadat ik mijn toespraak voor de vrijheidstour had gehouden, knoopten wij een kort gesprekje aan. Dat het zo nodig is om het verhaal van deze ontmoeting te delen. Helaas komen vaak alleen de negatieve verhalen in het nieuws en lijken positieve bijeenkomsten als vandaag vergeten te worden, daarom beloofde ik hem dit blog te schrijven.

Dank alle mensen van de moskee en alle anderen die mee hebben gewerkt om deze vrijheidslunch mogelijk te maken. Dank alle mensen die in Noordwijk hebben gezorgd voor een vrijheidspicknick en iedereen waar ook, die actief bezig zijn om vrijheid door te geven.

dien elkaar in liefde

Toespraak –  Dien elkaar in liefde
Als predikant-pionier zoek ik naar nieuwe vormen van kerkzijn en knoop ik contacten aan buiten de kerk. Mijn pioniersweg in Noordwijk bracht mij bij de Marokkaanse gemeenscha, omdat ik inging op een uitnodiging om bij een iftar aan te schuiven. Door mee te doen de herdenkingen van 4 mei ontmoette ik nog meer mensen.
Al pionierend leerde ik mensen buiten de kerk kennen en groeide er over en weer vertrouwen.
Toen na de terreuraanslagen in Parijs iemand de pastoor, de Marokkaanse gemeenschap en de dominee riep om ‘iets te doen’ werd de beweging Samen voor Vrede geboren.
Inmiddels zijn wij met een groep van zo’n tien mensen met allerlei achtergronden, cultureel, gelovig en niet-gelovig, grote inkomens, kleine inkomens, man – vrouw. Twee maal per jaar organiseren wij bijeenkomsten voor het dorp waarin wij verschillen vieren, zoals vandaag een vrijheidspicknick.

Natuurlijk lijkt Noordwijk in niets op een grote stad als Amsterdam, maar wat ons verbindt is het verlangen van mensen om op een positieve manier samen te leven.
Door als groep veel met elkaar op te trekken bij het organiseren van bijeenkomsten oefenen wij ons in vrede.Soms schuurt het, begrijpen wij elkaar niet, struikelen wij over elkaars enthousiasme, maar steeds vinden wij elkaar weer.

Samenleven richt mij op de ander, tegelijkertijd word ik teruggeworpen op mijzelf.
De omgang met mensen die mij in eerste instantie vreemd lijken, doet mij vragen stellen als: Welke vaardigheden heb ik als mens in huis om te kunnen samenleven en wat uit mijn traditie helpt mij daarbij?
Graag deel ik uit deze traditie, omdat ik vermoed dat ook wie niet delen in mijn geloofstraditie, toch iets kunnen ontdekken dat helpt in onze zoektocht naar een vredevolle samenleving

Ik neem u mee naar de eerste eeuw volgens de gangbare jaartelling.
Na de komst van Christus worden overal kleine christelijke gemeenschappen gesticht.
Een van die gemeentes lag in Galatië, een streek in het huidige Turkije.
Paulus, een belangrijke apostel, heeft deze kerk gesticht en schrijft de pasgelovigen een brief, omdat ze het ingewikkeld vinden om met elkaar samen te leven in een wereld, die vijandig tegenover hen staat.
Paulus begint de brief met te vertellen dat het geloof in Christus een mens vrij maakt.
Nu de mensen gedoopt zijn staan ze vrij tegenover God en dat maakt hen vrij als mens.
Hij benadrukt deze vrijheid de hele brief door en tenslotte zegt hij:
U bent geroepen om vrij te zijn.
Misbruik die vrijheid niet om uw eigen verlangens te bevredigen,
maar dien elkaar in liefde.

Natuurlijk kun je deze woorden alleen binnen-Christelijk verstaan, maar volgens mij is het goed mogelijk om deze woorden ook niet-christelijk en zelfs niet-religieus te verstaan.
Na de verschrikkingen van de Tweede Wereld Oorlog is Nederland bevrijd.
Deze vrijheid is een kostbaar geschenk. Het is aan dit land gegeven. Het land waar wij nu samen in wonen.
Niet de Nederlanders zelf hebben dit kunnen bewerken, het is geen prestatie van eigen land en volk, maar alleen met de hulp en levens van andere volken, kon ook dit kleine landje vrij worden.

Wil je dit geschenk zijn juiste waarde toekennen, op de juiste manier waarderen, dan zul je deze vrijheid op de juiste manier moeten verzorgen.
Ik moet denken aan het zonnebloemzaadje dat ik pasgeleden kreeg van iemand.
Ze had er al grond bijgedaan een het in een potje stopt.
Nu moest ik er verder voor zorgen dat dit zaadje kon gaan ontkiemen en uitgroeien.
Dat ging me eigenlijk wel goed af…tot ik afgelopen week vijf dagen op vakantie ging…
Het opgekomen spruitje was jammerlijk ingestort en hing slap over de rand van het potje.

Ik had er niet aan gedacht…ik had mijn eigen verlangens bevredigd…door vakantie te nemen en had het plantje verwaarloosd.
Zo is het ook met vrijheid.
Wie zich alleen richt op zijn eigen verlangens zal op den duur de ander uit het oog verliezen en niet meer dienen.
De vrijheid zal verleppen als een verwaarloosd plantje.

Het passende antwoord op de geschonken vrijheid is elkaar te dienen in liefde – schrijft Paulus aan de mensen in Galatië.
Ons passende antwoord op de geschonken vrijheid is voor mij hetzelfde: vredelievend samenleven door elkaar te dienen in liefde.

Dienen in liefde is een enorme uitdaging voor iedereen op alle terreinen van het leven:
Hoe dien ik in liefde de juf van de school waar mijn kind op zit.
Hoe dien ik in liefde de vrijwilligers met wie ik samenwerk.
Hoe dien ik in liefde de mensen die ik ontmoet en die mijn geloof minachten.
Hoe dien ik in liefde de marktkoopman bij wie ik mijn groentes koop.
Hoe dien ik in liefde het land waarin ik woon, maar waar mensen zich elke dag meer laten lijden door angst.
Hoe dien ik in liefde…?
Wij kunnen allemaal onze eigen lastige vragen daaraan toevoegen, onze eigen persoonlijke dilemma’s.

Koersen op dienstbaarheid in liefde, vraagt voortdurend om reflectie op wie ikzelf ben én daagt me uit mijn eigen veilige plek te verlaten en in de vrije ruimte mensen te ontmoeten.
Ik moet mijn huis verlaten en mijn hand reiken naar wie dan ook, anders komt er van mijn dienstbaarheid niets terecht.
Steeds zal ik ook naar mijn huis moeten terugkeren, om me te verdiepen in mijn bronnen, me voeden met teksten en geloof.
Daar op de plek waar ik thuis ben, durf ik onder ogen te komen wat er bij mijzelf aan schort en daar ontvang ik moed om mijn huis weer te verlaten.

Vredelievend samenleven is voor mij een voortdurende oefening in dienen in liefde.
Daarvoor heb ik nodig dat ik besef dat vrijheid een geschenk is, dat onderhouden wordt door mijn eigen veilige huis en kerk te verlaten, het leven te leven, met wie er ook maar op mijn pad komt. O ja en ook steeds weer terugkeren naar de bronnen van mijn geloof, die me leert de ander, mijzelf en God lief te hebben

Dat is wat ik u graag mee geef, de moed om te gaan om elkaar in liefde te dienen,
De blijdschap om steeds weer thuis te komen in de moskee, de tempel, de kerk of uw eigen huis om u te laten voeden door uw geloof en de liefde van mensen die u vertrouwd zijn.
Ik geloof dat het op deze manier zeker te doen is: samenleven door elkaar in liefde te dienen.