Ze viel door de brievenbus, verpakt in een bruine enveloppe het boek ‘De Stalkster’ met een begeleidende brief van de auteur Mirjam Rosenstreich. Het verlies van haar zoon Tonio bleek de voedingsbodem voor het verhaal. Ze had het zelf niet door tijdens het schrijfproces. Ik zou op zoek gaan naar Tonio, beloofde ik haar. Ik zou het boek volgen als was ik zelf een stalkster. In elk hoofdstuk zocht ik naar aanwijzingen om ergens Tonio te vinden. Waar was hij onbedoeld door de schrijfster verstopt?
Ontglippen
Direct greep het boek mij en las ik het in een ongewoon snel tempo uit. Misschien was ik bang iets van Tonio te missen als ik niet snel genoeg las. Alsof je iemand net om de hoek van de straat ziet verdwijnen, maar je net te laat bent om hem tegen te houden. Hoewel je het op een lopen zet, blijkt dat hij inmiddels al weer een andere afslag heeft genomen. Dit ontglippen is een motief dat het hele boek door zowel spanning oplevert als een voortdurend gevoel van ongemakkelijkheid. Deze ongemakkelijkheid wordt versterkt omdat de hoofdpersoon besluit haarzelf niet neer te leggen zelfs als haar geliefde haar ontglipt door de dood.
Vinden
Haar rouw maakt haar ongelooflijk creatief. De manier waarop zij haar recht haalt is verbijsterend inventief en hoe bizar ook, toch geloofwaardig. Uiteindelijk doet zij en ook de schrijfster de ontdekking, dat het ontglippen van de geliefde mens ergens toch een einde heeft en er gevonden wordt.
Dank je wel, Lieve Mirjam, voor dit prachtige boek. Laat Tonio gewoon maar weer op duiken in je volgende werk.
0 reacties