De kunst van het pionieren

12 oktober 2012 | 0 Reacties

De olifant en de pionier
In het boek ‘Het wezen van de olifant’ van Toon Tellegen(Querido 2012) maakt de lezer kennis met de olifant en wat andere dieren uit het bos waar hij woont, van hem vinden.

Het eerste hoofdstuk, waarin wij met de olifant kennis maken spreekt zeer tot mijn verbeelding als ik aan anderen probeer uit te leggen wat voor mij pionieren is.

De olifant heeft maar een passie in het leven om door boven in een boom te klimmen uit te kijken naar de verte. Hij wordt daar elke keer zo blij van, dat hij een pirouette draait op één poot, met als jammerlijk gevolg dat hij uit de boom valt. Uit de boom gevallen voelt hij een pijnlijke buil opzetten.

Gepassionieerd over de verte

Duidelijk is dat de olifant met zijn logge lijf zich steeds weer waagt aan een schier onmogelijke taak, het klimmen, om uiteindelijk beloont te worden met uitzicht op de verte.

Belangrijk voor mij als pionier is dat ik gepassioneerd ben over de verte. Soms kan ik daar nauwelijks woorden bij vinden om te omschrijven wat ik daarmee bedoel, maar ik wordt er geweldig blij van. Er horen beelden bij van een ideale kerk, waar werkelijk iedereen welkom is, waar woorden over het goede leven te horen zijn en die gastvrij en open omgaat met andere godsdiensten. Een kerk zonder angst, waar met liefde voor God en mensen gevierd wordt. Een kerk die nog lang niet af is.

Bereid om te klimmen

Als pionier moet ik bereid zijn te klimmen, met mijn logge onhandige ik. Omdat ik liever niet alleen voor mijzelf de verte ga bekijken zal ik tijdens het klimmen mijn visie in beleidsplannen met keurige omschrijvingen en cijfers moeten presenteren. Ondertussen zal ik nieuwsgierigheid proberen op te wekken door hier en daar al tipjes van de sluier op te lichten. Door gewoon aan de slag te gaan.

Bereid om te vallen

Als pionier moet ik bereid zijn om te vallen…en dat doet pijn: Au! De olifant schrijft ’s nachts op wat er in hem omgaat. Het is erg handig om een logboek bij te houden van de builen die je oploopt bij het vallen. Er kan van alles misgaan. Een activiteit komt niet uit de verf, er komen geen mensen, draagvlak in de gemeente is teer. Reflecteren na de val, geeft waardevolle inzichten. (zie: de bijbel)

Pionieren is geestelijke arbeid

Pionieren is voor mij geestelijke arbeid. De wereld is groot, waar ik met kleine voeten over ga en een weg zoek. De wereld is Gods eerste liefde en daarom houd ook ik van de wereld. Er is geweldig veel te vinden, ook op plaatsen waar ik mij in eerste instantie niet op mijn gemak voel. Voor mij is het belangrijk dicht bij mijn bron te blijven.

Laat voor je zorgen

De olifant is niet de enige bosbewoner. Er zijn heel veel anderen, die over hem nadenken. Als ik de olifant was… Als pionier sta en ga ik niet alleen. Er is een mandaat van de gemeente, een werkgroep, uitgesproken commitment van de kerkenraad. En nog heel veel mensen, die ik ontmoet op mijn weg.

Het is heilzaam voor de builen op mijn hoofd, om te merken dat mensen voor mij zorgen. Onverwacht en verrassend. Dankbaar aanvaard ik die zorg, zodat ik de boom weer in kan en vanuit de top de verte zie en blij uitroep: De verte, ik zie de verte!
Wat hierna volgt is bekend.

(n.a.v. inleiding uitgesproken op 11 oktober 2012, tijdens de borrel van Linkedingroep Predikanten en Pastores)

De kunst van het pionieren

0 reacties

Een reactie versturen Reactie annuleren