Ik dacht,
Ik neem een bakje wind voor je mee.
Dat leek me wel wat,
Om je er wat van in de rug te geven,
Je weet wel, zo’n steuntje.
Dus ging ik naar het strand
Liep er tegen in ,
Opende mijn bakje
En sloot het zo snel ik kon.
Nu wacht het bakje
Geduldig in de kast.
Zeg maar,
Wanneer ik het brengen zal.
Dit gedicht werd vandaag voorgelezen tijdens de afscheidsdienst van een hele lieve vriendin van ons. Het paste echt zo goed bij haar en wie ze was. Heel ontroerend.
Wat bijzonder om dit te lezen. Dank je wel voor jouw reactie en troost in jouw verdriet.