ergens in de township van Khayelitsha

Iemand vroeg aan een bewoner van een township of hij voor hem de weg naar zijn huis kon vertellen. Het bleek dat de route nogal ingewikkeld was. Vooral het laatste stuk.
Is er een herkenningspunt, dat je gebruikt om de juiste weg te weten? vroeg hij. O ja, zei de man. Als je links af bent geslagen bij het laatste kruispunt, rij dan nog ongeveer honderd meter. Kijk dan in de achteruitkijkspiegel. Als je dan een stopbord ziet, dan ben je bij mijn huis.

Soms is het blijkbaar nodig om achteruit te kijken, om te weten of je op de juiste weg bent, vertelt dit opmerkelijke verhaal. Op de rand van het oude jaar, zijn ook wij geneigd om terug te kijken en onze herinneringen te wegen. Het verhaaltje hierboven ontving ik een paar dagen geleden van een gemeente uit Zuid-Afrika, die ik volg, sinds ik daar in mei een bezoek bracht.

Gemerkt heb ik dat deze indrukwekkende gebeurtenis bijna dagelijks nog met me mee gaat.
Je zou kunnen zeggen dat het een deel van mijn pad bepaald heeft. De mensen die ik heb ontmoet, de schurende werkelijkheid van dit nog steeds verdeelde land, en de taal, die me steeds weer lijkt te ontvoeren zijn referentiepunten geworden in mijn ontwikkeling.

De verhuizing en verandering in werk was een keerpunt op de route, die ik ben gegaan. De rust van een dorp, in de hectische randstad doen me goed. De kale polder geeft verassende vergezichten en de zee golft van verwachting en verlangen.

Als ik terug kijk, zie ik in de achteruitkijk spiegel donkere randen. Gekleurd door pijn, die nog steeds niet over is en van mijn rug, naar mijn been is gegaan. Door verdriet over afscheid van mensen en een plaats waar ik thuis was. Door spijt over misgelopen communicatie…
Deze ervaringen geven aan het beeld van de weg die ik gegaan ben reliëf en diepte.

Als ik terugkijk met het oog op de weg vooruit, hoop ik dat ik verder kan gaan op het pionierspad met mensen, open naar onverwachte ontmoetingen met elkaar en de goede God.
Ik wens jullie op je weg in 2013, de wind in de rug.