De ezel draagt al eeuwen de last van mensen. Zware korven gevuld met druiven, manden vol graan en mensen zelf. De ezel draagt een vrouw met een baby, de ezel draagt de ongekroonde koning van Israël.

Soms ben ik ook die ezel, die sjouwt en volhoudt, die draagt en met een zachtmoedige blik torst. Nu ben ik vooral niet die ezel. Het dragen is me te zwaar geworden. Er zijn anderen die dragen in wijsheid. Wat voor mij gedragen kan worden, nemen ze in stilte over. Ik weet het en zie het.