Wat een aardig mens, lijkt me deze man met kaars. Hij is de herbergier, lees ik in de beschrijving. In de bijbel komen wij hem niet tegen, maar in kinderverhalen des te meer. Hij is degene, die ondanks de overvolle herberg, het jonge stel Maria en Jozef een plekje gunt in zijn stal. Daar is het in ieder geval warm tussen de dieren en in het stro.
Het zou me niets verbazen dat hij voor deze plek gezorgd heeft. Gastvrijheid is misschien wel de hoogste waarde in het Midden-Oosten en als je er dan ook nog je beroep van hebt gemaakt, dan is alles mogelijk, dan vindt iedereen een plek.
De herbergier in mij laat de deur altijd een beetje open staan, om nieuwe ingevingen als frisse wind te verwelkomen. Het nadeel hiervan is dat het ook kan gaan tochten, door zeurende gedachten, die zich opdringen in het huis. Gek is het toch dat deze vaak langer blijven hangen, dan ik zou willen en de duur van mijn gastvrijheid enorm overschrijden. Eerder probeerde ik ze met volle vaart het huis uit te werken, maar inmiddels heb ik ontdekt, dat als ik ze met alle aandacht in bed stop, ze het snelst verdwenen zijn.
De herbergier blijft in alle gevallen geduldig zijn werk doen. Met het lichtje speurt hij naar nieuwkomelingen, die veilig onderdak zoeken in mijn zielenhuis.
Dag Janneke,
Hoe stop je zeurende opdringende gedachten met aandacht in bed??
Juist in bed krijg ik altijd die zeurende opdringende gedachten…😉
Prachtig die woorden over gastvrijheid!
Ja, lekker onhandig zulke zeurende gedachten, juist als je tot rust wilt komen. Ik heb ontdekt dat als je echt eens goed voor deze gedachten gaat zitten en ze accepteert als iets dat in je leeft, je er minder mee in gevecht gaat. Dan wordt het gek genoeg toch rustiger in mijzelf. Zoiets.
Herkenbaar, Janneke. Zeurende gedachten blijven zeuren en de rust verstoren. Ze ’te lijf gaan’ is de enige remedie om ze stil te krijgen. Niet altijd leuk, maar wel nuttig en meestal werkt het! Daarna volgt de rust als een soort beloning.
Inderdaad An, er komt uiteindelijke rust.