Voor ik haar zag, hoorde ik het tevreden gekakel van deze bruine hen. De kenner eert haar om haar legvermogen en dat ze gemakkelijk is in het onderhoud. In de bijbel is ze een schaars goed. De hen zit verborgen in een beeldspraak van dat kind dat waar in de adventstijd naar wordt uitgezien. Aan het eind van zijn leven, vergelijkt hij zichzelf met een haar, die haar jongen wil hoeden onder haar vleugels. Deze moederlijke taak is zijn levensmissie. Dat hij juist voor deze vrouwelijke beeldspraak kiest, is bijzonder in een tijd en cultuur die zo sterk door haantjes werd gedomineerd.

In mij gaat er iets open, als ik me Jezus voorstel als een moederkip. Ze scharrelt wat in mij rond, op zoek naar zijn kind. Als ze me dan gevonden heeft, vouwt ze haar vleugels open en kruip ik tegen het warme moederlijf aan. Mijn ziel komt daar tot rust en stilte in volstrekte veiligheid. Als ik weer ruimte voel en moed, opent ze haar vleugels en ga ik verder op mijn ontdekkingstocht door het leven, terwijl ik haar geruststellende getok op gehoorafstand houd.