Achter de coulissen

10 november 2013 | 2 reacties

Mijn moeder is ziek. Ze was het eigenlijk nooit, ten minste niet lichamelijk. Nu wel. Gisteren heb ik haar in het ziekenhuis bezocht. Ze was verzwakt en heeft alle kracht nodig voor wat komen gaat. Wat dat is, weten wij nog niet.

Ik woon niet bij haar en mijn vader om de hoek. De afstand is te groot om elke dag even achter de deur te kijken. Toen ik op mijn negentiende het huis uit ging, wist ik dat ik nooit meer dichtbij zou wonen.

Er is een vreemde ambivalentie tussen mij en de plaats waar ik geboren ben. Toeristen vinden het prachtig, de Achterhoek, met zijn coulisselandschap.
Zelf kreeg ik het er benauwd van. Achter coulissen, lijken mensen hun leven te verbergen. Wat op de bühne getoond wordt is een fractie van wat werkelijk gaande is.

Nu ik in de polder van het groene hart woon ervaar ik elke dag de ruimte om me heen. Natuurlijk wordt ook hier van alles verborgen achter de voordeur, maar toch. Ik houd van de steden die dichtbij zijn, de snelwegen en de kleine polder paden, waar steeds duidelijk is waar ik ben. Onder de koepel van de hoge hemel kan ik leven en ademen.

Gisteren vertrok ik uit Utrecht, waar ik met volle teugen genoten heb van het congres Kerk2013. In het donker kwam ik bij het ziekenhuis aan. Het was fijn mijn moeder te zien, want zo is dat. Daarna bezocht ik mijn vader en ging ik ook nog even naar mijn zus. Als een moeder ziek is, blijkt het gezin in tact. Wij zijn weer samen. Mijn broer, had ik een dag eerder al gesproken. Ieder vertelt zijn en haar eigen verhaal. Ieder geeft iets bloot van wat er achter de coulissen zich afspeelt aan zorgen, verdriet en last.
Uiteindelijk ga ik naar mijn vriendin. Wij kennen elkaar al vanaf de lagere school. Zoals altijd zijn wij voor elkaar een thuis. Ik zucht, wat een dag…en denk aan mijn moeder.

2 Reacties

Een reactie versturen

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *