Op dit moment ben ik bezig in de derde week van het afbouwen van medicatie. Net als de vorige keer merk ik dat mijn lijf zich verzet. Ik ervaar meer pijn, stijfheid en diepere vermoeidheid. Het is lastig om me te concentreren. Of ik dit dagelijks bloggen vol kan houden, kan ik niet overzien. Inmiddels ben ik aardig gewend aan het maken van keuzes in wat ik op een dag kan doen, maar nu lijkt ook dit schrijfwerk te veel te kosten.
Toch waag ik me aan een paar gedachten over de tekst van vandaag uit de vierde brief van Clara aan Agnes.
Zijn liefde wekt liefde,
Hem aanschouwen verkwikt,
Zijn vriendelijkheid vervult.
Verkwikken
Het is door het woord ‘verkwikt’ waardoor ik wordt aangesproken. Wat zou dat heerlijk zijn, om me verkwikt te voelen, als opstaan na een goede nachtrust. Helaas brengt de nacht me dit niet. Na het opstaan ben ik na ruim twee uur wakker te zijn geweest, toe aan rust. Volgens de mij aangereikte methode doe ik dat en ga 20 minuten liggen onder een warme deken. Ik doe dit zo’n vier keer per dag. Verkwikking is al een hele tijd ver weg. Als ik de herinnering probeer op te roepen aan een moment dat ik werkelijk verkwikt aan een dag begon, dan kan ik daar niet meer opkomen.
Aanschouwen
‘Hem aanschouwen verkwikt’, zegt Clara. Ik zoek naar beelden, verhalen, woorden van God om Hem te kunnen zien. Langzamerhand doemt in mijn gedachten een beeld op van iemand die zoekt. Hij zoekt mij, Zij zoekt mij. Door het woud van mijn vermoeidheid zie ik een gestalte, die roept: ‘Kom, kom hier. Ik zal je dragen. Ik houd over jou de wacht. Rust maar uit.’
Ik probeer het beeld naar binnen te brengen en een plek te geven in de ruimte van mijn ziel, om het te laten rusten, zodat het werken kan, zodat het me verkwikken kan.
Ik wacht, ik verwacht.
(De blogs met de titel: Klaarheid door Clara zijn een reflectie op het boek: Zijn komst in ons bestaan, Advent en Kerst met Clara van Assisi, zr. Angela Holleboom osc. en zr. Emmanuël Maas osc., uitgave zusters Clarissen in Megen, te bestellen via deze link: Zijn komst in ons bestaan)
Lieve Janneke,
Ik wens je alle rust toe om je enigszins verkwikt te kunnen voelen. Je ziekteproces is zwaar, heel zwaar. Ik hoop en bid dat God je hierin zal begeleiden, je zal omarmen en opvangen als je het zo hard nodig hebt.
Ik lees je blogs met volle aandacht en wil je bedanken voor de wijze woorden, de momenten van rust die je mij geeft wanneer ik je blogs lees.
Dank je wel, Florina voor jouw reactie en gebed. Wat mooi om te lezen dat de blogs iets goeds voor je doen. Vrede en alle goeds voor jou!
Dag Janneke,
Wat heftig om te lezen dat je lijf zich (opnieuw) verzet tegen het afbouwen van de medicatie. Alsof het afbouwen gewoon niet mag. Moeilijk lijkt me dat, omdat het niet de eerste keer is en je natuurlijk blijft hopen dat het wél lukt. Sterkte en wijsheid gewenst in dit zware en langdurige proces.