Loslaten om te leven

3 juni 2018 | 6 reacties

Loslaten om te leven

Voor de zomervakantie wordt er in veel kerken stilgestaan bij het moment dat kinderen van de basisschool overstappen naar de middelbare school. Op allerlei manieren wordt dat gevierd.
Een aantal jaren geleden stelde ik een viering samen voor de kindernevendienstmethode ‘Bonnefooi’ dat gebruikt kan worden om dit moment vorm te geven. Het leuke is dat ik merk dat onderdelen uit deze viering nog steeds gebruikt worden. Vorige week werd het liedje dat erbij hoort in de kerk van mijn dochter gezongen en afgelopen zondag werd het ergens in Zeeland meegegeven.

Geboortekaartje
De coupletjes schreef ik als teksten voor het geboortekaartje van mijn kinderen. De eerste tekst schreef ik toen ik voor het eerst moeder zou worden. Stiefmoeder was ik al, maar nu groeide er een mens in mij, dat vanaf de geboorte losgelaten werd. Zo is dat nu eenmaal met een mens, en dat is ook goed, dacht ik. Een mens heeft liefde nodig van ouders en God én ruimte nodig om zijn eigen leven te ontdekken.
Ik was blij met de tekst die uit mijn pen kwam rollen:
Losgelaten om te leven
in de Liefde mag je gaan,
om je eigen weg te vinden
in een onbekend bestaan.

Niet gezond
Tijdens de zwangerschap waren de controles altijd goed geweest. Niet naïef, maar wel vol vertrouwen zag ik uit naar wat zou gaan komen. Dat mijn man al eerder vader geworden was, gaf steun. Toen brak de dag aan dat het kind liet weten te komen. Ik zou het los laten, zodat het geboren kon worden. Heel gewoon, zoals dat bij alle moeders op de wereld gebeurde. Toch liep het een beetje anders. Het duurde allemaal langer en ik moest mij melden in het ziekenhuis. Eindelijk werd het geboren. Het kind huilde niet, was slap en kreeg een lage apgar score (meting van ademhaling, pols, hartslag). Dat het niet huilde en de kinderarts zelf kwam kijken maakte me bezorgd. Het kind was ziek. We werden naar de kamer gereden. Daar lag het stil naast me. Het kon niet drinken. Het had geen kracht.
Er kwam bezoek en ik werd gefeliciteerd: Wat een mooi kind! Ja, dat was het, een mooi kind. Tussendoor waren er steeds controles. Toen kwam het bericht: We nemen je kind mee naar de pasgeborene afdeling. Het is niet gezond. Jij krijgt een andere kamer, waar meer moeders zijn, met zieke pasgeboren kinderen.

Worsteling
Ik wist niet wat er gebeurde. Het kind was opeens weg en ik was alleen toen de nacht aanbrak. Het kind was ziek. Het lag aan het infuus. Ik had instructies gekregen om te kolven. Dan kon het met een flesje gevoerd worden, dan hoefde het niet zo hard te zuigen.
Het werd donker en stiller. Ik was moe, maar kon niet slapen. Het lukte me niet om te begrijpen wat er was gebeurd, het lukte me niet om te slapen.
Opeens hoorde ik in mijn hoofd het tekstje dat ik geschreven had voor dit kind en ik herhaalde het steeds weer. Losgelaten om te leven – in de Liefde mag je gaan. Ja, dat is wat ik nu aan het doen was. Niet alleen door de geboorte had ik het kind losgelaten, maar direct daarna weer. Wilde ik dat dit kind zou gaan leven, gezond zou worden, dan moest ik het overgeven aan de goede zorgen van doctoren en verpleegkundigen. Dit kon ik niet zelf. Het enige dat ik moest doen was het in vertrouwen loslaten en overgeven aan hun liefde, aan Gods Liefde. Nu moest ik waarmaken wat ik zelf had opgeschreven. Ik worstelde in het donker met mijn eigen woorden, met mijn eigen geloof. Loslaten en vertrouwen, moeder worden om dit kind te kunnen laten leven.

Hoe het verder ging
Gelukkig kregen wij na een week of 4 te horen dat het kind beter was geworden. In mijn werk als predikant en ook van daarbuiten weet ik dat het ook anders kan aflopen. Soms moeten ouders hun kind al op hele jonge leeftijd loslaten, definitief. Dan is het toevertrouwen aan de Liefde van God, de grootste worsteling van je leven.
Het spreekt nooit vanzelf dat er een nieuwe leven is en dat het opgroeit en oud kan worden. Elke dag oefenen ouders in loslaten en toevertrouwen, daarom is het zo bijzonder dat overstapmomenten gevierd worden en kinderen gezegend. Kome wat komt.

(Dankbaar dat ik met toestemming van vader en kind dit blog mocht schrijven en publiceren)

6 Reacties

  1. Monique

    Woordeloos.zo kwetsbaar mooi.ontroerend.binnenkomend.vol liefde trots geschreven.wouw….

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Monique

      Antwoord
  2. Elien

    Prachtig beschreven, Janneke, en wat een strijd heb je moeten leveren. Ik ben dankbaar dat het goed is gekomen. Liefs, Elien

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Ja, Elien, ik ook. Dank voor jouw reactie.

      Antwoord
  3. Henrieke

    Janneke, wat een mooi bermbericht. ik herinner me die tijd en nu je het zo weer schrijft realiseer ik me weer waar je toen doorheen hebt moeten gaan. Het is niet voor niets dat jouw tekst ‘opgepakt’ wordt. In de diepte komt het er op aan.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel Henrieke! Ik denk inderdaad dat het zo is. Op dit soort momenten is het de vraag of het ‘houdt’, wat je anders bijna gemakkelijk zegt.

      Antwoord

Laat een reactie achter voor Janneke Nijboer Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *