Komen ooit voeten

6 augustus 2022 | 14 reacties

Terwijl ik met een rechte rug tegen een muur aanzit, word ik uitgenodigd om mijn voeten te draaien, van binnen naar buiten, van buiten naar binnen. Het is één van de laatste oefeningen, die ik ga doen op vraag van de Yogatherapeute. Bij iedere beweging kijkt ze nauwkeurig hoe ik het uitvoer. Vooral is ze geïnteresseerd of het me op de één of andere manier pijn doet. Aandachtig volg ik de bewegingen en probeer opmerkzaam te zijn wat me pijn doet en waar die pijn begint. We zijn bezig met een intake, waarvan de bedoeling is dat zij een passend programma voor me maakt. De oefeningen die zij me wil laten doen, moeten mij wel in beweging brengen, maar mij nergens ongemak geven, omdat ieder ongemak een vorm van stress activeert. Tijdens deze en de vorige sessie zijn al heel wat bewegingen afgevallen.

voeten draaien
Dan begin ik aan de laatste oefening. Ik draai mijn voeten, heel langzaam. Hoe is dat voor jou? vraagt ze vriendelijk. Goed, zeg ik, ja, goed. Dan mengen tranen zich met mijn woorden. Het ontroert me, deze beweging, deze aandacht. Hoe lang is het geleden dat ik mijn voeten zo gedraaid heb? Kijk toch eens wat het lichaam kan? Hoe lang is het geleden dat ik zo bewust mijn benen heb gestrekt, de onderkant van mijn voeten heb gevoeld, of mijn vingers heb bekeken, die op dit moment over mijn toetsenbord gaan, en de één na de andere knop indrukken.
Dit goede lijf van mij, het heeft het steeds gewoon maar gedaan, zonder morren, zonder pijn. En er zijn nog steeds plekken, die ik gemakkelijk kan bewegen, zoals die voeten van me. Lang staan is lastig, wandelen in de ochtend en avond ook, maar ik kan ze laten draaien van binnen naar buiten, van buiten naar binnen.

voeten op muziek
Terwijl ik terugdenk aan het draaien van mijn voeten en de ontroering die ik erbij voelde, hoor ik opeens zingen in mijn hoofd: Komen ooit voeten gevleugeld mij brengen de vrede en daarna breekt The Messiah in mij los: How beautiful are the feet.
Ze horen bij elkaar deze liederen, de één vol verlangen, de ander geprofeteerde werkelijkheid van de vreugdebode die op zijn voeten over bergen en dalen rent om het goede nieuws aan te kondigen. Even zie ik mezelf rennen, de dominee die het geluk heeft goed nieuws te brengen, de dominee die tot stilstand is gekomen, die zit tegen een muur en haar voeten draait. Mooie voeten, trouwe, goede voeten, die wachten op wat ooit brengen zal. Wie weet, vrede.

14 Reacties

  1. Gelland

    Prachtig ontroerend ❤️

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Gelland!

      Antwoord
  2. Lineke Landman

    Wat naar Janneke! Zo teruggefloten te worden!
    Graag wil ik je blijven volgen omdat je bij mij altijd iets teweeg brengt, iets toevoegt, zoals nu weer dat prachtige lied dat in mijn gedachten ook al ver weg verborgen was…
    Komen ooit voeten gevleugeld…
    Ook ik ben aardig teruggefloten, maar dan stuurt iemand weer een lied door:
    ‘ruimte waar het licht kan komen’…geschreven door Henny Vrienten en gezongen door het Janskoor.
    Dat wens ik jou ook…
    ruimte waar het licht kan komen, ruimte om te zijn…

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je Lineke, voor jouw reactie. Ik ga het lied van Henny Vrienten opzoeken en het is goed op me in laten werken.

      Antwoord
  3. Janny van der Meer

    Dag Janneke wat naar allemaal hopelijk komt het weer goed denk maar aan het gedicht voetstappen in het zand heel veel sterkte gewenst
    groeten Janny van der Meer

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Janny. Ik neem je bemoediging met me mee.

      Antwoord
  4. Elien

    Wat heb je het weer mooi verwoord, Janneke. Dankjewel en veel plezier met je voetoefeningen. Ik doe het met mijn handen die stijf staan van de artrose. Zit toch wel in de familie, isn’t it?

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Elien. Ja, artrose is wel echt een familiethema. Van spierreuma weet ik het niet. Dat schijnt niet echt erfelijk te zijn. Sterkte en vooral zachtheid in tijden van pijn.

      Antwoord
  5. Willy van Kampen

    Mooi Janneke, daar krijg ik tranen van. Het heeft tijd nodig om te aanvaarden dat vroeger nooit terug komt.en dan komen jouw woorden langs. Dankjewel.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Ja, Willy…wat is tijd toch een vreemd ding. Het verdwijnt zomaar als zand tussen je vingers en blijkbaar is er ook steeds tijd om wat is op je in te laten werken. Het ga je goed!

      Antwoord
  6. Marjan

    Beterschap Janneke, heel mooi dat je het deelt en reactie en liederen die er van op gang komen zo waar en mooi. We are one body. En stukje over de pink in dat in de bijbel staat. Het boekje tenen lezen is leuk luchtig om te lezen Of psychologische oorzaak en klachten dikke pil Succes en sterkte .
    ps afgelopen week nog je kaart gebruikt over het zand dat in potje was gewaaid en dat ik ter bemoediging heb gestuurd. (Mee genomen uit windkracht huis) Je hebt veel te melden.
    Warme groet Marjan

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Marjan voor jouw leuke reactie en fijn dat je met mijn bijdragen goed uit de voeten kunt! 😉

      Antwoord
  7. Gabriëlle Franses

    Lieve Janneke, een mooie en eerlijke column. Dank je wel daarvoor. Ook mooi hoe je een versregel en muziek verwerkt tot een poëtische reflectie… Fijn om te lezen, troostend ook Ik wens je Geestkracht en liefde

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Gabriëlle. Voor jou ook alle goeds!

      Antwoord

Laat een reactie achter voor Gabriëlle Franses Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *