Gelijk het gras
Ze was al een tijdje aan het weggaan. Waarschijnlijk wist zij het eerder dan ik, maar of ze het ook echt in de gaten had, zou ik niet kunnen zeggen. Ergens op een moment in de tijd was het begonnen. De zaken in haar brein waren gaan verhuizen naar andere kamers, waarvan ze vergat dat die er waren. Ze zal zichzelf steeds vaker betrapt moeten hebben op het feit dat ze iets kwijt was. Ze kon altijd geweldig zoeken, evenals iets verstoppen; verjaardagskadootjes, kleren die nog even niet gezien mochten worden, belangrijke papieren, en bovenal haar geheimen.
Kwijt
Nu ben ik haar kwijt. Vandaag precies drie weken geleden. Elke woensdagmorgen sta ik op met dat besef en zeg even hardop hoelang het geleden is dat ze gestorven is. Ik probeer er woorden voor te vinden voor de onoverbrugbare afstand die er gekomen is tussen ons. Fysiek voelt de leegte, als de diepe vermoeidheid die ik ervaar. Er waren al heel veel dingen waarover niet meer gesproken kon worden. Alles wat gezegd moest worden, was al gezegd, of misschien ook verzwegen. Die momenten lagen al achter ons.
Moederschap
Toch bleef haar moederschap zolang ze leefde en merk ik dat dit niets te maken heeft met iemands verstandelijke vermogen, of dat er sprake was van omkering van rollen. Zij bleef mijn moeder en ik haar dochter, tot op het laatst. Het mysterie daarvan lag misschien vooral in mijn verlangen om iets van haar nog te ontvangen in taal of teken.
Ik las haar teksten voor van Dietrich Bonhoeffer en vroeg haar dan: Wat vindt U? En dan zij zei: Ja, zo is het! Daarmee gaf ze mij, dat ze eindelijk een punt kon zetten achter haar grote Godsvraag, in plaats van deze vraag open te laten, als een mens, die alleen in de kou en de wind staat.
Goede week
Deze week is het de Goede Week. Voor mij is het een goede week. De toon van de dagen geeft me de ruimte om mijn rouw te laten samenvloeien met de rouw om de gestorven Jezus. Het mag, zelfs op straat, als ik één van die mensen ben in de Bijlmer om The Passion live mee te beleven. Onopvallend in de massa zal ik mijn rouw met me meedragen en even denken, gelijk het gras is ons kortstondig leven.
Zing nog even door Janneke: “Maar ‘Heren gunst…” Telkens opnieuw kan ik daarvan tranen in mijn ogen krijgen. Die woorden omarmen haar en jou. Hoewel het verdriet heel erg schrijnend kan zijn. Hou dat vast. Veel liefs, Charlotte