Een rare ver-jaar-dag: deel 2

17 februari 2023 | 25 reacties

Vorige jaar schreef ik deel 1 van het verjaren van mijn eerste ziektejaar. De titel van het blog zorgde voor enige verwarring, omdat mensen dachten dat ik mijn verjaardag vierde, maar dat was niet zo. Het verjaren sloeg op het feit dat ik vorig jaar precies een jaar was ziek gemeld. Hieronder kun je er over lezen. (Een rare ver-jaar-dag: deel 1)

Een jaar verder
Vandaag ben ik, helaas, een jaar verder en nog steeds niet beter gemeld. Twee jaar van ziekte heb ik achter de rug, dus is de procedure gestart om mijn arbeidsgeschiktheid te bepalen. Vanwege mijn twee functies, die als predikant van Bennebroek, en die van missionair specialist voor de Diensten Organisatie van de Protestantse Kerk in Nederland onderga ik alles twee keer. Voor de ene baan ontfermt het UWV zich over mij, voor de andere een grote verzekeraar. Dus twee keer een verzekeringsarts, twee keer een arbeidsdeskundige, twee oordelen en twee keer vertraging. Ja, inderdaad, beide processen zijn vertraagd. Daar kan niemand iets aan doen, evenals de geldende regels en procedures die gevolgd moeten worden. Ook daar kan niemand iets aan doen.

Kafka en Buber
Kort geleden las ik voor het eerst ‘Franz Kafka’s ‘Die Verwandlung’ (De gedaanteverwisseling), waarin de hoofdpersoon Gregor Samsa op een dag wakker wordt en verandert blijkt te zijn in een groot keverachtig ongedierte. Gaandeweg lukt het hem steeds minder te communiceren en wordt hij door zijn werk en het gezin uitgestoten, verwaarloosd en tenslotte sterft hij.
Hoewel er gelukkig wel voor mij wordt gezorgd en van mij wordt gehouden, heel veel zelfs, ervaar ik soms de weg die in door het woud van regelgeving moet gaan als ‘Kafkaïaans’. Of, om met Buber te spreken, in deze wereld van gesprekken, verslagen en wegingen is het belangrijk om mijzelf meer als ‘Es’ te beschouwen in plaats van als ‘Ich/Du’. Om mij staande te houden, moet ik voortdurend mijzelf voorhouden dat niets dat me overkomt in de procedures waaraan ik me moet onderwerpen persoonlijk bedoeld zijn. Ik ben een ‘het’ en daar moet ik mij achter verschuilen om niet geraakt te worden en tenslotte gekwetst. Niets wat wordt genoteerd ten aan zien van mijn arbeidsmogelijkheden gaat over mij. Wie ik ben heeft geen plek en verschuilt zich in de stiltes die vallen, een zucht en wat tranen.

Wordt vervolgd…

Een rare ver-jaar-dag: deel 1
Vandaag, 17 februari 2022, ben ik precies een jaar ziek gemeld. Een rare dag om bij stil te staan, bij deze – voor mijn werkgevers – officiële datum. Eigenlijk begon het ziek-zijn al een paar maand eerder, maar toen lukte het me nog door te gaan en ook na de ziekmelding heb ik nog wel wat werkerige dingen gedaan. Helaas merkte ik na de zomer, dat ook het doen van hele eenvoudige taken niet meer lukte en moest ik alle arbeid neerleggen.
Afgelopen week zijn er de verplichte gesprekken met arbeidsdeskundigen geweest. Ze moeten zakelijk kijken naar mijn mogelijkheden tot arbeidsproductiviteit. De grote vraag is: Kan deze mevrouw op enigerlei wijze uit arbeid inkomen verwerven?

Tijdens één van de rustmomenten deze week zie ik in een droombeeld mijzelf met allerlei mantels aan, als een stevig ingepakt en opgeblazen Michelin-vrouwtje. Onhandig doe ik één voor éen de mantels uit. Ze dragen opgewekte namen zoals: de geduldige lieve (stief)moeder, de hulp-tegenover echtgenoot, de harde werker, de trouwe dominee, de flinke vrouw, de attente vriendin, zus, schoonzus, tante, de luisterende collega, de enthousiaste vrijwilliger, de energieke Janneke. Een voor één wurm ik me uit de mantels, waarvan ik opeens merk hoe strak ze zitten en hoe zwaar ze zijn.
De mantels heb ik ooit zelf aangedaan, omdat ik dat wilde, omdat ik ze aangeleerd heb gekregen, omdat ik dacht dat het moest.

Nu de mantels uit zijn, zie ik een rillerige vrouw, naakt en koud. Dat ben ik nu.
De vraag komt bij me op: Nu ik al die mantels uit het heb moeten doen, die ik zelf heb gedragen, wat blijft er dan over. Is er een mantel die mij draagt?
Dan herinner ik me de mantel van waardigheid, en ik voel hoe ik die mantel om mij heen geslagen wordt. Ik wordt er door gedragen. Deze mantel zegt me: Jij bent het leven waard. Jij bent het waard de wind te voelen, de kleuren te zien, de warmte van de zon op je in te laten werken, de kou van sneeuwvlokken te ervaren, het ruisen van bomen te horen en liefde te ontvangen. Jij bent het leven waard.
Met deze mantel om – die niemand van me af kan nemen -, vier ik de rare verjaardag van mijn eerste officiële ziektejaar.

25 Reacties

  1. Loes Hogeweg

    lieve Janneke,
    wat raak je me weer.
    ik herken het een weet hoe zwaar het was en soms is of zal zijn.
    Blijf schrijven, deel uit wat je kan, dat maakt jou lichter en de ander wordt erdoor gevoed, gesterkt.
    Een jaar, een veelbewogen jaar en wat de toekomst brengt weet je niet, maar laat je maar leiden door die hand te grijpen die wordt uitgestoken.
    En uit ervaring weet ik dat die hand er ergens altijd is, ook als ik niet wil, het allemaal zelf wil doen is er toch dat lichtpuntje, dat gesprekje of wat dan ook (ik kreeg gisteren een totaal nooit verwacht bloemetje, er werd aan mij gedacht!).
    Toch mag ik je feliciteren, omdat hij Janneke bent, blijft,
    inderdaad met jouw waardigheid. Jij mag er zijn!

    Antwoord
    • Miep Van der Woude

      Houd de ‘ mantel der liefde’ ook maar aan….

      Antwoord
      • Janneke Nijboer

        Dank je, Miep

        Antwoord
        • Nienke Van Houten

          mooi en heel herkenbaar
          geschreven.
          Hoeveel al dan niet gerafelde mantels kan een mens dragen?
          De keuze vrijheid om een mantel uit te kiezen die je behaagt en verwarmt op koude dagen, dat wens ik jou en ieder ander toe.

          Dank voor je openhartigheid.
          ik trek mijn wollen vest vandaag aan.

          warme groet,

          Antwoord
          • Janneke Nijboer

            Dank je, Nienke. Ja, heerlijk zo’n vest. Warm en toch past het zich aan bij wat er nodig is én in de wind voel je de frisse lucht. Lieve groet voor jou.

      • Burret Olde

        Dank, Janneke, voor jouw eerlijke en waardevolle verhaal. Knap beeld, die mantels afdoen en kiexrn voor de meest waardevolle mantel. Jouw verhaal bevestigt de uitspraak, die je kent: ‘Hoe kostbaar is een kwestbaar mens’.
        Als collega van jou mag ik wel eens iets van me laten horen. Bij deze dan.
        met hartelijke groet, Burret

        Antwoord
        • Janneke Nijboer

          Dank je wel, Burret, Wat fijn om van jouw te horen en ook het citaat van Okke Jager te lezen. Mooi!

          Antwoord
      • Monique

        misschien werd de droom deken jaren geleden vervroegd gestuurd toen de band dut mogelijk maakte.en nu is die deken ik hoop en wens een mantel die losjes om u heen ligt die warmte geeft maar ook koelte die liefde geeft omdat u dit verdiend.maar ook rust als de weg zwaar is..bijzonder waardevol bent u….zou u iets terug willen geven..zal u nooit vergeten…droom mooie dromen laat de herder u dragen als u het zelf niet kunt…Hij die weet wat u nodig heeft…wees lief en goes teder voor u zelf…xx

        Antwoord
        • Janneke Nijboer

          Dank je wel, Monique. Jij en je kinderen zijn in mijn gebeden.

          Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Loes, dat je me stimuleert om te blijven schrijven en vooral hoe je meeleeft met de weg die ik ga en die ook jij op een andere manier ondervindt. Dank voor jouw felicitaties!

      Antwoord
  2. Marjon

    Lieve Janneke,
    Hoe raar, vreemd, pijnlijk, nooitgedacht en beangstigend deze verjaardag ook mag zijn: het is een bijzondere mijlpaal in je bijzondere leven Deze ontdekking dat alle jassen, die je met zoveel trouw en liefde en uit gewoonte gedragen hebt, blijken nu te zwaar en ballast te zijn. Je hebt ze zelf één voor één uitgedaan in een pijnlijk en verdrietig proces. Deze mantel van waardigheid die je nu omgedaan is, en die jou nu draagt is een mantel die nooit zwaar of lelijk, of totaal niet passend bij het seizoen zal zijn. Je eigen zelf zijn, je eigen naam, je eigen verleden, je eigen toekomst, je eigen rouwproces en je eigen gelukkig met hele kleine lichtpuntjes…. het zijn accessoires die je waardigheidsjas kleur en diepte geven. Vergeet alsjeblieft nooit, dat je altijd moeder blijft voor je ( stief)kinderen, en dat het uittrekken van die actieve moederjas daar helemaal geen verschil in maakt. Vergeet nooit, dat jouw echtgenoot je zonder je actieve hulp-echtgenoot jas nog steeds als lieve echtgenoot al zien. Vergeet nooit dat de mensen die jou kennen met je “domineesjas” aan je altijd zullen blijven zien als dominee. Omdat JIJ niet verandert bent, ook al is het lichaamshuis waarin je woont min of meer in een huis vol gebreken verandert is, waar het wonen alles behalve prettig is. Het is zo’n moeilijk en pijnlijk proces om afscheid te moeten nemen van alles waarvan je dacht dat belangrijk was omdat jij jezelf als Janneke daarin kon terugvinden en herkennen. Toen ons eerste kleinkind geboren was had ik het er heel moeilijk mee: moeten wachten tot moeder en kind voldoende sterk en aangesterkt waren om de lange reis van Enschede naar Julianadorp te maken. Het weten van weinig echt contact omdat er altijd sprake zal zijn van eenrichtingsverkeer vanuit Enschede. Mijn lichaam dat bij het minste of geringste op tilt kan slaan, mijn afnemende kracht en arm in een harde brace die misschien wel heel naar en afschrikwekkend zouden kunnen zijn. Niet zingen, niet knuffelen, niet voorlezen, niet…. Ik kwam om in de “nieten en angsten”. Onze kleinzoon is stapelgek op ons en vliegt me letterlijk in de armen. En onze kleindochter die ik eind november ( ze is eind april geboren) pas echt wat langer bij me kon houden werd rustig en wilde maar wat graag geknuffeld worden… Een mooie les en grote troost: niet het lichaamshuis, maar het ZIJN is belangrijk. Lieverd, ik bid je toe dat de jassen die je nu als pijnlijke werkelijkheid overal in het zicht ziet rondslingeren hun weg vinden naar de kapstok van mooie waardevolle herinneringen van het mooie , volle en bijzondere leven dat je tot nu toe geleefd hebt. Dikke DIkke DIKKE!!!! knuffel.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank Marjon, wat ben je toch wijs! En wat moet ook ieder ontdekken dat het uiteindelijk daar om gaat, dat je bent en dat dit zijn voldoende is en meer dan dat, groots! Dank voor jouw antwoord, waarin je me zoveel geeft. Dank dat je zoveel inkijk geeft in jouw leven, en jouw weg met jouw lichaam. Liefde!

      Antwoord
  3. Geessiena

    Janneke,
    Wat een indruk maak je met het verhaal van die jassen…..
    Hoe aangesproken voel ik me…..
    Maar meer om jóu.. wat is je allemaal overkomen?
    Waarom werden al die zelf gekozen jassen zo zwaar?
    Dragen die mantels met al die vrolijke namen, zoals jij ze zelf noemt, dan geen wederkerigheid?
    Zijn het nú niet de mantels die jóu moeten drágen…….
    Wat ontzettend dat je je rillerig, naakt en koud voelt…
    Ik wens je alle warmte van de wereld toe!
    Dikke kus.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Ina. Ik zal eens goed nadenken over jouw vragen. Jouw reactie geeft me in ieder geval warmte!

      Antwoord
  4. Gelland Vrolijk

    lieve Janneke, voor mij een herkenbaar verhaal. Van iemand die weet ik niet hoeveel ballen in de lucht hield, kan ik nu vaak nog niet eens één omhoog kan houden. Jouw mantel die je nu draagt doet me ook aan iets anders denken; ik kwam er vele jaren terug achter dat ondanks alles ik me altijd een kind van God mag noemen en ook helemaal niemand me dat af kan nemen. En ja dat is doet me ook denken aan alles wat je in je huidige mantel benoemd. Maar ik hoop dat je weet dat voor heel veel mensen jij altijd die mooie, lieve en waardevolle Janneke blijft, die je bent en die op één of andere manier zich in harten van heel veel mensen gewerkt heeft. Liefde wens ik je toe en zegen op jouw pad.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Gelland. Wat ben ik blij dat jij dat hebt kunnen ontdekken, dat ‘kind van God’ zijn, dat niet van jou gestolen kan worden. Dank ook voor wat je zegt over hoe anderen, altijd weer anders naar me kijken dan ik naar mezelf. Dank voor het geschenk van jouw antwoord.

      Antwoord
  5. Willy van Kampen

    De mantel van waardigheid geeft mij troost. Het laat mij weten dat hoeveel je er ook uit moet trekken je nooit zonder hoeft te lopen.
    Sterkte Janneke,
    Willy.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Ja, Willy, zo is het. Dank je wel!

      Antwoord
  6. Adrie

    Alweer twee jaar . Hoe is het nu met je? En met de verschillende mantels. De mantel van waardigheid: wat prachtig omschreven. Veel troost en liefde gewenst want het missen van die andere mantels doet pijn. ❤️

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je, Adrie…je hebt gelijk over de pijn. Gelukkig is er ook nog veel anders.

      Antwoord
  7. Janneke Nijboer

    Zo rauw kan het leven zijn. Ik wens je toe gevonden te worden door een zachte mantel

    Antwoord
  8. Anne Voorst

    Dag Janneke,

    Tja, dan wordt je naast het hele emotionele proces nu ook geconfronteerd met het zakelijke. Ik wens je veel sterkte toe. En dat de jassen, die je nu uitgedaan hebt, warme kussens mogen worden, die je gewrichten ondersteunen en dragen.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, Anne voor je wens. Het helpt me verder met denken.

      Antwoord
  9. An Lommerse

    Wat een heftige tijd maak je nu door, Janneke: een jaar ziek, officiële gesprekken daarover, wachten op de uitkomsten daarvan. Veel sterkte gewenst!
    Wat kun je goed verwoorden hoe je er nu tegenaan kijkt aan de hand van de (vele) mantels. Gelukkig heb je de mantel van waardigheid aangehouden. Een extra warme mantel om jezelf te koesteren met een voering van warme schapenvacht, mag je daar nog aan toevoegen.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Dank je wel, An! Heerlijk zo’n schapenvacht.

      Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *