Vandaag, 17 februari 2022, ben ik precies een jaar ziek gemeld. Een rare dag om bij stil te staan, bij deze – voor mijn werkgevers – officiële datum. Eigenlijk begon het ziek-zijn al een paar maand eerder, maar toen lukte het me nog door te gaan en ook na de ziekmelding heb ik nog wel wat werkerige dingen gedaan. Helaas merkte ik na de zomer, dat ook het doen van hele eenvoudige taken niet meer lukte en moest ik alle arbeid neerleggen.
Afgelopen week zijn er de verplichte gesprekken met arbeidsdeskundigen geweest. Ze moeten zakelijk kijken naar mijn mogelijkheden tot arbeidsproductiviteit. De grote vraag is: Kan deze mevrouw op enigerlei wijze uit arbeid inkomen verwerven?
Tijdens één van de rustmomenten deze week zie ik in een droombeeld mijzelf met allerlei mantels aan, als een stevig ingepakt en opgeblazen Michelin-vrouwtje. Onhandig doe ik één voor éen de mantels uit. Ze dragen opgewekte namen zoals: de geduldige lieve (stief)moeder, de hulp-tegenover echtgenoot, de harde werker, de trouwe dominee, de flinke vrouw, de attente vriendin, zus, schoonzus, tante, de luisterende collega, de enthousiaste vrijwilliger, de energieke Janneke. Een voor één wurm ik me uit de mantels, waarvan ik opeens merk hoe strak ze zitten en hoe zwaar ze zijn.
De mantels heb ik ooit zelf aangedaan, omdat ik dat wilde, omdat ik ze aangeleerd heb gekregen, omdat ik dacht dat het moest.
Nu de mantels uit zijn, zie ik een rillerige vrouw, naakt en koud. Dat ben ik nu.
De vraag komt bij me op: Nu ik al die mantels uit het heb moeten doen, die ik zelf heb gedragen, wat blijft er dan over. Is er een mantel die mij draagt?
Dan herinner ik me de mantel van waardigheid, en ik voel hoe ik die mantel om mij heen geslagen wordt. Ik wordt er door gedragen. Deze mantel zegt me: Jij bent het leven waard. Jij bent het waard de wind te voelen, de kleuren te zien, de warmte van de zon op je in te laten werken, de kou van sneeuwvlokken te ervaren, het ruisen van bomen te horen en liefde te ontvangen. Jij bent het leven waard.
Met deze mantel om – die niemand van me af kan nemen -, vier ik de rare verjaardag van mijn eerste officiële ziektejaar.
lieve Janneke,
wat raak je me weer.
ik herken het een weet hoe zwaar het was en soms is of zal zijn.
Blijf schrijven, deel uit wat je kan, dat maakt jou lichter en de ander wordt erdoor gevoed, gesterkt.
Een jaar, een veelbewogen jaar en wat de toekomst brengt weet je niet, maar laat je maar leiden door die hand te grijpen die wordt uitgestoken.
En uit ervaring weet ik dat die hand er ergens altijd is, ook als ik niet wil, het allemaal zelf wil doen is er toch dat lichtpuntje, dat gesprekje of wat dan ook (ik kreeg gisteren een totaal nooit verwacht bloemetje, er werd aan mij gedacht!).
Toch mag ik je feliciteren, omdat hij Janneke bent, blijft,
inderdaad met jouw waardigheid. Jij mag er zijn!
Houd de ‘ mantel der liefde’ ook maar aan….
Dank je, Miep
Dank, Janneke, voor jouw eerlijke en waardevolle verhaal. Knap beeld, die mantels afdoen en kiexrn voor de meest waardevolle mantel. Jouw verhaal bevestigt de uitspraak, die je kent: ‘Hoe kostbaar is een kwestbaar mens’.
Als collega van jou mag ik wel eens iets van me laten horen. Bij deze dan.
met hartelijke groet, Burret
Dank je wel, Burret, Wat fijn om van jouw te horen en ook het citaat van Okke Jager te lezen. Mooi!
Dank je wel, Loes, dat je me stimuleert om te blijven schrijven en vooral hoe je meeleeft met de weg die ik ga en die ook jij op een andere manier ondervindt. Dank voor jouw felicitaties!
Lieve Janneke,
Hoe raar, vreemd, pijnlijk, nooitgedacht en beangstigend deze verjaardag ook mag zijn: het is een bijzondere mijlpaal in je bijzondere leven Deze ontdekking dat alle jassen, die je met zoveel trouw en liefde en uit gewoonte gedragen hebt, blijken nu te zwaar en ballast te zijn. Je hebt ze zelf één voor één uitgedaan in een pijnlijk en verdrietig proces. Deze mantel van waardigheid die je nu omgedaan is, en die jou nu draagt is een mantel die nooit zwaar of lelijk, of totaal niet passend bij het seizoen zal zijn. Je eigen zelf zijn, je eigen naam, je eigen verleden, je eigen toekomst, je eigen rouwproces en je eigen gelukkig met hele kleine lichtpuntjes…. het zijn accessoires die je waardigheidsjas kleur en diepte geven. Vergeet alsjeblieft nooit, dat je altijd moeder blijft voor je ( stief)kinderen, en dat het uittrekken van die actieve moederjas daar helemaal geen verschil in maakt. Vergeet nooit, dat jouw echtgenoot je zonder je actieve hulp-echtgenoot jas nog steeds als lieve echtgenoot al zien. Vergeet nooit dat de mensen die jou kennen met je “domineesjas” aan je altijd zullen blijven zien als dominee. Omdat JIJ niet verandert bent, ook al is het lichaamshuis waarin je woont min of meer in een huis vol gebreken verandert is, waar het wonen alles behalve prettig is. Het is zo’n moeilijk en pijnlijk proces om afscheid te moeten nemen van alles waarvan je dacht dat belangrijk was omdat jij jezelf als Janneke daarin kon terugvinden en herkennen. Toen ons eerste kleinkind geboren was had ik het er heel moeilijk mee: moeten wachten tot moeder en kind voldoende sterk en aangesterkt waren om de lange reis van Enschede naar Julianadorp te maken. Het weten van weinig echt contact omdat er altijd sprake zal zijn van eenrichtingsverkeer vanuit Enschede. Mijn lichaam dat bij het minste of geringste op tilt kan slaan, mijn afnemende kracht en arm in een harde brace die misschien wel heel naar en afschrikwekkend zouden kunnen zijn. Niet zingen, niet knuffelen, niet voorlezen, niet…. Ik kwam om in de “nieten en angsten”. Onze kleinzoon is stapelgek op ons en vliegt me letterlijk in de armen. En onze kleindochter die ik eind november ( ze is eind april geboren) pas echt wat langer bij me kon houden werd rustig en wilde maar wat graag geknuffeld worden… Een mooie les en grote troost: niet het lichaamshuis, maar het ZIJN is belangrijk. Lieverd, ik bid je toe dat de jassen die je nu als pijnlijke werkelijkheid overal in het zicht ziet rondslingeren hun weg vinden naar de kapstok van mooie waardevolle herinneringen van het mooie , volle en bijzondere leven dat je tot nu toe geleefd hebt. Dikke DIkke DIKKE!!!! knuffel.
Dank Marjon, wat ben je toch wijs! En wat moet ook ieder ontdekken dat het uiteindelijk daar om gaat, dat je bent en dat dit zijn voldoende is en meer dan dat, groots! Dank voor jouw antwoord, waarin je me zoveel geeft. Dank dat je zoveel inkijk geeft in jouw leven, en jouw weg met jouw lichaam. Liefde!
Janneke,
Wat een indruk maak je met het verhaal van die jassen…..
Hoe aangesproken voel ik me…..
Maar meer om jóu.. wat is je allemaal overkomen?
Waarom werden al die zelf gekozen jassen zo zwaar?
Dragen die mantels met al die vrolijke namen, zoals jij ze zelf noemt, dan geen wederkerigheid?
Zijn het nú niet de mantels die jóu moeten drágen…….
Wat ontzettend dat je je rillerig, naakt en koud voelt…
Ik wens je alle warmte van de wereld toe!
Dikke kus.
Dank je wel, Ina. Ik zal eens goed nadenken over jouw vragen. Jouw reactie geeft me in ieder geval warmte!
lieve Janneke, voor mij een herkenbaar verhaal. Van iemand die weet ik niet hoeveel ballen in de lucht hield, kan ik nu vaak nog niet eens één omhoog kan houden. Jouw mantel die je nu draagt doet me ook aan iets anders denken; ik kwam er vele jaren terug achter dat ondanks alles ik me altijd een kind van God mag noemen en ook helemaal niemand me dat af kan nemen. En ja dat is doet me ook denken aan alles wat je in je huidige mantel benoemd. Maar ik hoop dat je weet dat voor heel veel mensen jij altijd die mooie, lieve en waardevolle Janneke blijft, die je bent en die op één of andere manier zich in harten van heel veel mensen gewerkt heeft. Liefde wens ik je toe en zegen op jouw pad.
Dank je wel, Gelland. Wat ben ik blij dat jij dat hebt kunnen ontdekken, dat ‘kind van God’ zijn, dat niet van jou gestolen kan worden. Dank ook voor wat je zegt over hoe anderen, altijd weer anders naar me kijken dan ik naar mezelf. Dank voor het geschenk van jouw antwoord.
De mantel van waardigheid geeft mij troost. Het laat mij weten dat hoeveel je er ook uit moet trekken je nooit zonder hoeft te lopen.
Sterkte Janneke,
Willy.
Ja, Willy, zo is het. Dank je wel!
Alweer twee jaar . Hoe is het nu met je? En met de verschillende mantels. De mantel van waardigheid: wat prachtig omschreven. Veel troost en liefde gewenst want het missen van die andere mantels doet pijn. ❤️
Dank je, Adrie…je hebt gelijk over de pijn. Gelukkig is er ook nog veel anders.
Janneke ,al die jassen zo herkenbaar na,een verlies van kinderen ,echtgenoot en mentale ziekte,geen energie en niet meer kunnen voelen.Jezelf weer “uitvinden”Helen zeggen ze alle advies welkom.Je moet verder.Ook als je niet meer wil………..
Zo rauw kan het leven zijn. Ik wens je toe gevonden te worden door een zachte mantel
Dag Janneke,
Tja, dan wordt je naast het hele emotionele proces nu ook geconfronteerd met het zakelijke. Ik wens je veel sterkte toe. En dat de jassen, die je nu uitgedaan hebt, warme kussens mogen worden, die je gewrichten ondersteunen en dragen.
Dank je wel, Anne voor je wens. Het helpt me verder met denken.
Wat een heftige tijd maak je nu door, Janneke: een jaar ziek, officiële gesprekken daarover, wachten op de uitkomsten daarvan. Veel sterkte gewenst!
Wat kun je goed verwoorden hoe je er nu tegenaan kijkt aan de hand van de (vele) mantels. Gelukkig heb je de mantel van waardigheid aangehouden. Een extra warme mantel om jezelf te koesteren met een voering van warme schapenvacht, mag je daar nog aan toevoegen.
Dank je wel, An! Heerlijk zo’n schapenvacht.