Opeens was het licht om me heen en koud. Ik hoorde vertrouwde stemmen, maar nu helder. Daar was ik bij de mensen, deze mensen, mijn ouders. Ik zette het flink op een huilen, maar merkte alleen maar liefde. Van alle kanten stroomde liefde naar me toe en aarde en hemel omarmden mij. De ogen van mijn ouders glinsterden als sterren, die mij welkom heetten in deze donkere nacht. De warme huid van mijn moeder, haar geur, haar melk kalmeerden mij, tot ik rozig in slaap viel en in doeken werd gewikkeld.

Ik leg het kind, uit het verhaal van lang geleden, voorzichtig in de wieg, waar ik ooit zelf in gelegen heb. Elke keer weer heb ik het nodig om me dit concreet voor te stellen. Gewoon dit kind, dat zo bijzonder is geworden, die de last van zoveel mensen op zijn schouders zal dragen, tot op vandaag. Deze Jezus, die, meer dan wie ook uit de bijbel, onder allerlei interpretaties en fantasieën bedolven wordt.
Met mijn verstand kom ik niet dichtbij en blijft het Jezusmysterie ingewikkeld en onopgelost. Ook mijn voelen laat me in de steek. Er is voor mij maar één plaats, waar er wel plek is voor hem, dat is in mijn zielenhuis. Daar hoeft hij niet ontrafeld, of begrepen. Daar kan hij bewegen zoals hij is, daar kan hij spreken en doordringen, als hij zegt: Sta op, heb lief!