Adventuren (17) Bouwen

16 december 2022 | 4 reacties

Of ik langs wilde komen met mijn timmerspullen, vroegen zij van de herberg me. Ik doe er wel vaker een reparatie of een klus. Hij, de herbergier nam me mee naar de stal. Hij baalde enorm dat hij voor een jong stel geen goed onderdak had, vooral omdat zij zwanger was. Of ik iets kon improviseren in die stal, bijvoorbeeld een schot plaatsen tussen hen en de dieren, en het liefst ook een bed timmeren, in ieder geval voor haar. Gelukkig had ik tijd en kon ik direct aan de slag. Bleek die aanstaande vader ook nog een vakgenoot met twee rechterhanden! Zo goed en zo kwaad als het ging hebben we er samen iets van gemaakt. Natuurlijk hebben wij ook aan de baby, die elk moment kan komen, gedacht. In een ongebruikte voederbak, hebben wij een passende lattenbodem gelegd, een flinke laag stro erover, laken er bovenop, dekentje erbij. Hier zal het kind heerlijk in kunnen slapen.

Altijd vindt de hand van de bouwer wel wat om te doen. In een huis, ook een zielenhuis is er altijd wel iets te onderhouden: een deur die klemt, een traptree die kraakt. Soms zijn er langere projecten.
Ik merk dat er al een tijd gebouwd wordt aan een nieuwe kamer. Een kamer waar de ziel me kan troosten in deze tijd van ziek zijn. Er ligt geen bouwplan, het ontstaat organisch. Soms wordt er hard aan gewerkt, bij tijden gaat het er rustiger aan toe. Ik twijfel of het een kamer met of zonder ramen moet worden. Ik houd van uitzicht, maar het trekt me naar buiten, lokt me weg bij deze plaats, waar ik juist rust wil vinden. Het moet een kamer worden gevuld met zachte woorden en geverfd in de kleuren van de roze vingerige dageraad, als hoop op een nieuwe dag.

4 Reacties

  1. Christine

    met spinnetjes die liefdevol een warm deken-webje voor je spinnen.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      O ja, heerlijk!

      Antwoord
  2. Marjon

    In “mijn” kamer, die net als die van jou een bouwproject in ontwikkeling blijft, ligt mijn ziel met open armen voor het raam om vooral licht en warmte in zich op te nemen. Als ik dan met de rest van mijn hebben en houwen binnen kom gaat het zonnescherm omlaag, en wordt die opgenomen warmte en licht één op één gebruikt om te koesteren , te verwarmen, te troosten en te helen. Net zo lang tot ik zelf vraag of het zonnescherm wat omhoog en het raam weer op een kiertje open mag.

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Wat vertel je dit prachtig beeldend. Je neemt me helemaal mee in die ervaring. Wat een mooie plek bij jou aan het raam!

      Antwoord

Laat een reactie achter voor Marjon Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *